عقيده به «مهدويت» از عقايدى است كه مسلمانان به رغم اختلافات مذهبى ای كه دارند بر آن اتفاق نظر دارند و هرگز به مذهب خاصى اختصاص ندارد. حتی احمد امين مصرى كه منكر اصل مهدويت است، اين عقيده را از عقايد قطعی اهل سنت مى شمارد كه به آن ايمان دارند.

میلیون ها شیعه در جهان نماز مى گزارند، و حتى یک نفر از آنان چنین عبارتى را بر زبان نمى آورند، بلکه همه آنها با بلند کردن دست ها، سه بار «الله اکبر» مى گویند و بسیارى از آنان، حتى از چنین اتهامى، بى خبرند. منشاء این اتهام، شعار کفرآلود یهود است که معتقد بودند رشته نبوت باید در خاندان یعقوب باقی بماند، ولی جبرئیل در وحى الهى خیانت ورزید و نبوت را به فرزندان اسماعیل منتقل کرد. حال وهابی ها کلامی که یهود با آن بر ضدّ مسلمانان شعار مى دادند، به شیعه نسبت مى دهند.

وهابيون در تبليغ خود از اعزام هزاران مبلغ، دعوت از هزاران میهمان، ساخت صدها مسجد، چاپ ميليون ها کتاب، برپايي هزاران دوره آموزشي، اعطاي ميليون ها کمک مالي و بورسيه اي، تاسيس دانشگاه، بر پايي کنفرانس ها و ميليون ها فعاليت تبليغي ديگر استفاده مي کنند.

ابن تیمیه و پیروان او مدّعى بودند که با شناخت سیره سلف صالح انحرافاتى را که در طول چند قرن پدید آمده از میان بر مى دارند؛ در حالى که این نظریات ثمره اى جز جدایى مسلمانان از یکدیگر و خروج عده زیادی از آنها از اسلام و نفى بسیارى از عقاید و آداب اسلامى دربرنداشت.

وهابیون مى گویند: بهترین عصر، عصر سلف صالح است؛ چون آنها سنّت پیامبر(ص) و قرآن کریم را بهتر درک مى کردند؛ بنابراین خود را سلفیّه می نامند. ولی در حقیقت آنها پیرو سلف صالح و سنت پیامبر(ص) نیستند بلکه قصدشان از سلف صالح همان کسانى است که حدیث در تجسیم و تشبیه خداى متعال نقل کردند؛ از قبیل ابن تیمیه و ابن قیّم جوزیّه.

اعتقاد به قدرت غیبى اولیاء، اگر مستند به قدرت و اذن و مشیت خدا باشد، بسان اعتقاد به قدرت مادى خواهد بود که مستلزم شرک نیست، زیرا همان خدایى که آن قدرت مادى را در اختیار آن فرد نهاده، همان خدا، قدرت غیبى را نیز به دیگرى عطا کرده است. اساس اشتباه وهابیون این است که نخواسته یا نتوانسته اند میان اعتقاد به قدرت متکى به قدرت خدا، و قدرت مستقل و جدا از خدا فرق بگذارد. آری آن چه مایه ى شرک است اعتقاد به دومى است نه اولى.

در واقعه ای تاریخی، مالک ابن انس – امام مذهب مالکیه – به خلیفه وقت منصور دوانیقی توصیه می کند رو به قبر حضرت رسول(ص)، به عنوان وسیله و واسطه روز قیامت، دعا کند. این واقعه پیام های مهمی دارد مانند مورد عمل بودن دعا نزد قبر پیامبر(ص) و شفیع قرار دادن حضرتش نزد برجسته ترین تابعین و اصحاب، مورد انکار قرار نگرفتن سخن او از طرف علمای وقت مدینه، محترم بودن محضر رسول خدا(ص) حتی پس از مرگش، مطلوب بودن شفاعت خواهی در برزخ از حضرت رسول و... چنین سخنی از سوی مالک بن انس نافی ادعاهای وهابیان است.
 

طبق گفته مورخان وهابی، در سال 1216 هـ امیر سعود با لشگر انبوهى غافلگیرانه وارد کربلا شدند و تمام شهر را خراب کرده و بیشتر مردمی که در کوچه و بازار بودند- بنابر اختلاف نقل از دو هزار تا بیست هزار نفر- را به قتل رساندند. آنها روى قبر حسین(ع) را خراب کردند و آنچه در داخل قبه بود، به غارت بردند و هر چه در شهر از اموال، اسلحه، لباس، فرش، طلا، و قرآن هاى نفیس یافتند، ربودند. سپس با همان لشگر راهى نجف شدند، ولى مردم نجف به خاطر آگاهى از جریان قتل و غارت کربلا و آمادگى دفاعى مانع آنها شدند.

وهابیان، تنها خود را اهل توحید دانسته و بقیه مسلمانان را مشرک مى دانند. آنها، نماز و دعا در کنار قبور اولیا، زیارت، تبرّک، استغاثه، توسل، شفاعت خواستن از اولیاء و انبیاء بعد از مرگ آنها، نذر و برپایى جشن و عزا برای آنها، قسم خوردن به پیامبر یا ولىّ یا کعبه، قسم دادن خدا به حقّ آنها و...، را شرک دانسته و ادعا کرده اند از شرک عصر جاهلیت خطرناک تر است. و الفاظی مثل: مشرکین،کفار، بت پرستان، مرتدین، دشمنان توحید، دشمنان خدا و مدعیان اسلام را درباره معتقدین به این امور به کار برده اند.

مهمترین انگیزه تهاجم وسیع وهابیت بر ضدّ مذهب اهل بیت(ع)، ترس و وحشت آنان از گسترش فرهنگ برخاسته از قرآن و عترت در میان جوانان و دانشمندان تحصیل کرده و استقبال آنان از این مکتب نورانى مطابق با سنّت راستین محمّدى(ص) است.