یکی از داروهائی که برای گناهان زبان تجویز شده آن است كه قبل از سخن گفتن ابتدا «فكر» كند؛ زیرا طبق روایات زبان مومن و عاقل پشت قلبش است بر خلاف احمق و منافق که قلبش پشت زبان اوست؛ بنابراین مومن از سخن گفتن خود پشیمان نمی شود

در آیات و روایات تاکید فراوان بر «عفو» شده و در مقابل، آیات و روایاتی در مورد انتقام و قصاص سخن گفته اند. برای جمع این دو دسته آیات و روایات باید گفت: 1. قصاص یک قانون برای صاحب حق می باشد که مانع جنایات افراد خلافکار می شود؛ ولی عفو یک صفت اخلاقی است که بالاتر از قانون می باشد. 2. قصاص برای افراد خلافکاری که قابل هدایت و اصلاح نمی باشند وضع شده؛ ولی عفو برای افراد نادم و پشيمان می باشد. 3. عفو یک اصل است و قصاص یک استثناء برای افراد غیر قابل اصلاح می باشد.

با تمدید ده روزه میقات حضرت موسی(ع)، شایعه مرگ او توسط منافقین در میان بنی اسرائیل پخش شد و سامری با ساختن بتی به شکل گوساله، بنی اسرائیل را که سابقه ابراز علاقه به بت پرستی را داشتند، به گرد آن جمع کرد. ولى با مراجعت موسى(ع) و روشن شدن مسائل، بنى اسرائیل به اشتباه خود پى بردند، از کار خود نادم و پشیمان گشتند و از خدا تقاضاى عفو و بخشش کردند.

امام سجاد(ع) بعد از معرفی خود فرمودند: «شما پدرم را دعوت کردید ولی آنگاه او را تنها گذاشته و با وى پيكار كرديد... در پیشگاه رسول خدا چه جوابی دارید؟» مردم با سخنان ایشان از کرده ی خود سخت پشیمان شدند و اعلام کردند حاضرند در رکاب حضرت بجنگند. امام(ع) كه مى دانست آنها بى وفايى خود را بارها نشان داده اند و سست تر از آن هستند كه قيام همه جانبه اى بر ضدّ جانيان بنى اميه كنند، سخنان آنها را ردّ كرد و فرمود: «به اين بسنده مى كنم كه بر ضدّ ما گامى بر نداريد كه به خير شما اميدى نيست اى سياه رويان!».

با توجه به روایات معتبر در منابع اهل سنت، ابوبکر به هنگام مرگ، اموری را آرزو می کرد و می گفت: «ای کاش حرمت خانه فاطمه را هتک نمی کردم». این اعتراف ابوبکر و پشیمانی او از عمل انجام گرفته در زمان خلافتش به خوبی این را می رساند که این عمل ننگین یقیناً واقع شده و آنچه در کتب از آن یاد می شود افسانه نیست بلکه عین واقعیت است.