خواجه حافظ شیرازی با توجه به مذهب زمانه و شهرش و شواهدی فقهی و کلامی که در دیوان او وجود دارد، مقلد فقه شافعی و پیرو کلام اشعری است؛ با این حال تعلق خاطری عمیق و صادقانه به اهل بیت(ع) دارد و در مسلک عرفانی به عرفان شیعه نزدیک تر است تا صوفی گری سنی.

برخی به شیعه بخاطر جمع بین دو نماز اتهاماتی وارد کرده اند. در حالیکه بسیاری از فقهای اهل سنت نیز به جواز آن فتوا داده اند. جمع بین دو نماز به معناى خواندن نماز در غیر وقت شرعى نیست؛ بلکه مقصود، انجام در غیر وقت فضیلت است.

اتفاق مورّخين شيعه بر اين است که امام رضا(ع) همانند سایر ائمه(ع) به شهادت رسيده و بسیاری از اهل سنت نيز اين مطلب را قبول دارند. از آن جمله: ابن حجر، ابن صباغ مالکى، مسعودى، قلقشندى، قندوزى حنفى، احمد شبلى، حاکم نيشابورى، ابوزکریا موصلى، ابوالفرج اصفهانى، ابن طباطبا، شبلنجى، ابن حبّان و سمعانى و ابن ماجه قزوینى و بسیاری دیگر از ایشان.

اهل سنت به امام به عنوان رئیس یک دولت نگاه مى کنند که مردم یا نمایندگان مردم او را انتخاب مى کنند؛ یا با کودتاى نظامى و امثال آن بر سر کار مى آید. اما از نگاه شیعه امامت استمرار وظایف رسالت است و از اصول دین است و عدالت، عصمت، رهبری حکیمانه و... از شئون آن است.

قیام مردى از اهل بیت نبوى و ظهور او در آخر الزمان، مورد اتّفاق مسلمانان شیعه و سنّى است و حدود 657 حدیث پیرامون این مسأله نقل شده، از جمله پیامبر(ص) فرمود: اگر از دنیا جز یک روز باقى نمانده باشد، خداوند آن روز را طولانى مى کند، تا آنکه مردى از فرزندانم خروج کند که جهان را پر از عدالت و قسط نماید، آن گونه که از ستم و بیداد پر شده باشد.

شیعه امامیه معتقد است که باید بر زمین یا روییدنى هاى که خوراکى و پوشاکى نیستند سجده کرد و در این مورد، از امامان خویش که همتایان قرآن در حدیث ثقلین هستند، پیروى مى کند. امام صادق(ع) فرمود: «هرچیز که غذاى انسان و خوراک و پوشاک او باشد سجده و نماز بر آن جایز نیست، ...». بعضی از روایات اهل سنت نیز نظریه شیعه را تقویت مى کند. مذاهب دیگر سجده بر پنبه، کتان، پوست، مو، پشم و... را جایز مى دانند.
 

درباره «صحابه» تعاریف کاملا متفاوتى از سوى علماى اهل سنّت ارائه شده است: بخاری و احمد بن حنبل هر کس از مسلمانان را که پیامبر(ص) را حتی برای لحظه ای دیده باشد، «صحابه» می دانند. بعضى دیگر مثل قاضى ابوبکر مى گوید: «... عرف امّت این واژه را تنها به کسانى اطلاق مى کنند که مدّت قابل ملاحظه اى با آن حضرت مصاحبت داشته اند...». بعضى مانند سعید بن المسیّب گفته است : «صحابى پیامبر(ص) تنها کسانى هستند که حدّاقل یک یا دو سال با آن حضرت بوده و در یک یا دو غزوه با رسول خدا شرکت جسته اند».

ولادت على(ع) در کعبه حقیقتى روشن است که شیعه و سنّى بر اثبات آن اتّفاق دارند و گروهى از بزرگان شیعه و سنّى بر تواتر آن تصریح کرده اند، از جمله: حاکم در مستدرک نوشته: اخبار متواتر وجود دارد بر این که فاطمه بنت اسد، علی(ع) را درون کعبه به دنیا آورد. کنجى شافعى آورده که: امیر المؤمنین على(ع) در شب جمعه، 13 رجب سال 30 عام الفیل در کعبه به دنیا آمد و غیر او کسی در کعبه به دنیا نیامده، و این به خاطر بزرگداشت آن حضرت و إکرام اوست. بسیاری از شاعران نیز این ماجرا را به نظم در آورده اند.