صیغه عقدی که در قانون اسلام مقرر شده است: جمله ای است که به صراحت لهجه و با بهترین و صریحترین لفظ دلالت بر ایجاد علقه زوجیّت در میان زوج و زوجه بنماید، و اگر مختصر اجمال و یا ابهامی در اظهار یکی از زوجین دیده شود، عقد غیر کافی و باطل خواهد بود. ولی در مسلک "باب" و "بهاء" آنچه لازم است گفتن جمله انّا کلّ لله راضون و انّا کلّ لله راضیات، است. در صورتی که راضی بودن از خدا و اینکه همه ما برای خدا هستیم، هیچگونه دلالت عرفی و قانونی بر تحقق ازدواج و ایجاد علاقه زوجیت ندارد.

میرزا بهاء می گوید: پرهیز کنید از این که دست های خودتان را در ظرف ها و کاسه ها فرو ببرید، و اخذ کنید آنچه را که نزدیک به لطافت است. در حقیقت، میرزا با تقلید کورکورانه از آداب و رسوم اروپائیان، خواسته با حکم تازه و لطیفی، بشر را با کارد و چنگال به سعادت و خوشبختی برساند. اما جناب شوقی با درک مقصود بهاء، به صراحت می گوید: بهائیان، باید دراقتباس از حسنات اهل غرب همت نمایند.

این کتاب، مجموعه ای از حدود و احکام مسلک بهاء است، از اقدس و رساله سؤال و جواب و الواح متفرّقه بهاء و عبد البهاء و شوقی افندی، که توسط اشراق خاوری جمع آوری شده و در 384 صفحه برای چهارمین در سال 1331ه.ش در تهران تکثیر شد.

این کتاب در 329 صفحه حاوی الواح و نوشته های بهاء است و یک سال بعد از فوت بهاء تحت نظر و با اصلاح دیگران به چاپ رسیده است. مطالب این کتاب، ادعاهای صرف و مفاهیم تکراری می باشد و استدلالهای آن سست و خنده آور است؛ به عنوان مثال خود را قیوم و باب را قائم دانسته و در بیان فرق این دو به حساب ابجد همزه را شش حساب کرده چون در کتابت شبیه هم می باشند! و... .

این مجموعه در 410 صفحه ی 17 سطری، و محتوی الواح سال اول تا پنجم (1345 قمری) "شوقی افندی"، و به خط علی اکبر روحانی میلانی است. در آخر کتاب، 26 لوح در 52 صفحه، از بهائیّه خواهر "عباس افندی" است، که پس از فوت "عبد البهاء" برای تحریک و تشویق دوستان و معرفی "شوقی افندی" به مردم نوشته است.  این بیست و شش لوح به امضاء بهائیّه است؛ ولی دیگران آن را تهیّه و به نام او تنظیم کرده اند. الواح و مندرجات این کتاب به طور کلّی، همان الفاظ مکرّره و رجز خوانیهای "بهاء" و "عبدالبهاء"، و عبارات بی معنی است.

آن گونه که شوقی افندی گفته، عبدالبهاء هرگز دستوری نداده که باعث تصادم در اختیارات در امر الله باشد. از سوی دیگر، ایادی نیز مسلط و حاکم بر ولی امر اله نیستند و باید نسبت به امر الله کمال اطاعت، خضوع و خشوع را داشته باشند. در این صورت ایادی ملزم به پیروی از مصوبات پیشوای بهائیت هستند.