اولا: آیات بسیار زیادی از قرآن مجید با تصریح به اینکه پیامبران الهی تفاوتی با نوع بشر ندارند، چنین فرضی را رد می کند. این آیات صراحت به این حقیقت دارد که پیامبران نیز همانند بقیه مردم و تنها داراى کمالات و فضایل و قابلیت هایى هستند که خداوند متعال آنان را با این اوصاف به سوى خلق فرستاده است.
ثانیا: شخص پیامبر باید در میان مردم الگو باشد و شخصی که به عنوان الگو معرفی می شود باید از جنس خود بشر باشد تا با وجود تمام غرایز و صفات نفسانى بشر با آن ها مبارزه کرده و راه سعادت را دنبال کند و در این راه براى دیگران الگو باشد.
ثالثا: رهبر باید همه دردها، نیازها، و خواسته هاى پیروان خود را به خوبى درک کند تا براى درمان و پاسخ گویى به آن آماده باشد؛ به همین دلیل پیامبران از میان توده هاى مردم برخاسته اند.

گراميداشت ياد شهيدان نه فقط عبادتى بزرگ و دليل بر حق شناسى است، بلكه براى تقويت روحيّه ديگران نیز اثرات مهمّى دارد. سخنان امام على(ع) پس از شهادت محمد بن ابی بکر (والی مصر) می تواند در اين مورد بهترين سرمشق باشد. امام(ع)، در نامه اى كه به «عبداللّه بن عباس» نوشت، چنين فرمود: «محمّد بن ابى بكر كه رحمت خدا بر او باد شهيد شده، من اين مصيبت بزرگ را به خاطر خدا تحمّل مى كنم و اجر آن را از خدا مى طلبم! او براى من فرزندى خيرخواه، فرماندارى تلاشگر، شمشيرى برنده، و ستونى محكم و بازدارنده بود ... ».

آیه 113 سوره نساء، به مسأله مصونیت پیامبر(ص) از خطا، اشتباه و گناه اشاره مى کند. خداوند براى این که پیامبر(ص) بتواند در هر چیز سرمشقى براى امت باشد و اعتماد کامل مردم را که از نخستین شرط هاى رهبرى الهى است، به خود جلب نماید، علوم و دانش هائى به پیامبر(ص) آموخته که در پرتو آن در برابر گناه و خطا بیمه مى شود؛ چرا که جهل منشاء همه لغزش  هاست.

طبق آیه 21 سوره احزاب، پیامبر(ص) در همه چیز و براى هر کس و در هر زمان و مکانی سرمشق می باشد و آیات دیگری نیز وجود دارد که در آنها امر به اطاعت بدون قید و شرط از پیامبر(ص) شده است، و روشن است که اقتداى کامل و بى قید و شرط نسبت به کسى بدون داشتن مقام عصمت امکان پذیر نیست.

این سوره در«مکّه» نازل شده و خداوند در آن به پیغمبر اکرم(ص) به عنوان یک سرمشق، پیشوا و رهبر دستور مى دهد: از شرّ همه وسوسه گران به خدا پناه برد. محتواى این سوره از جهتى شبیه سوره «فلق» است و هر دو ناظر به پناه بردن به خداوند بزرگ از شرور و آفات مى باشد، با این تفاوت که در سوره «فلق» انواع مختلف شرور مطرح شده، ولى در این سوره فقط روى شرّ وسوسه گران ناپیدا (وسواس خنّاس) تکیه شده است.

آيه4 سوره ممتحنه ابراهيم قهرمان بت شكن را به عنوان يك الگو و اسوه، در دفاع از مسأله توحيد و مبارزه قاطع و كوبنده با شرك معرّفى كرده؛ مى فرمايد: «براى شما سرمشق نيكويى در زندگى ابراهيم و كسانى كه با او بودند وجود داشت. آن هنگامى كه به قوم [مشرك] خود گفتند: ما از شما و آنچه غير از خدا مى پرستيد بيزاريم. و ميان ما و شما دشمنى و كينه آشكار شده است. تا آن زمان كه به خداى يگانه ايمان بياوريد». اين تعبيرات گواه روشنى بر سازش ناپذيرى پيروان مكتب توحيد با آلودگان به شرك و بت پرستى است.