برخی از این اشکالات نابجا که مستشرقین بر قرآن کریم گرفته‌اند ناشی از بیگانه بودن‌شان با قرآن کریم و برخی هم به دلیل ناآشنایی با تاریخ و جغرافیای منطقه است. مثلا گمان کرده‌اند كه در مصر باستان، گماردن يهوديان به پست وزارت، بى سابقه است، ليكن از اين حقيقت بى‌خبرند كه يوسف قرنها پيش از يهوديان مى‌زيسته است. یا مثلا نمی‌دانند علت تقديس عُزَير از سوي يهوديان و دادن لقب «پسر خدا» به او، بيانگر بزرگداشت عزير است نه اينكه واقعاً وى را پسر خدا بدانند. و ...

می دانیم که قرآن تصریح دارد براینکه امر حضرت مسيح(ع) بر دشمنانش مشتبه شد و تصور کردند که او را به دار كشيده اند؛ در حالی كه خداوند او را به آسمان بالا برده است. اما اناجیل بر کشته و به دارکشیده شدن ایشان صحّه گذاشته‌اند. اما در اينجا يك پرسش باقى است: آيا مسيح با جان و جسمش به آسمان رفت و زنده و شاداب بر سر سفره پروردگار است تا در آخرالزّمان به زمين بازگردد؛ چنان كه در بسيارى از روايات اسلامى هست؟ يا آن كه فقط روح او به آسمان رفته و پيكرش در زمين است؟ بدين معنى كه خداوند او را ميرانده و قبض روح فرموده است؟ ...

انجیل به معنى بشارت یا آموزش جدید می باشد و نام کتابى است که بر عیسى(ع) نازل شده. قرآن هر جا از کتاب عیسى(ع) نام برده انجیل را به صورت مفرد آورده است و نزول آن را از طرف خدا معرفى مى کند. بنابراین، اناجیل بسیارى که بین مسیحیان متداول است وحى الهى نیستند و بعدا نوشته شده اند.

خداوند در آيه 6 سوره صفّ از زبان حضرت عيسى(ع) مى گويد: «عيسى بن مريم(ع) با صراحت به بنى اسرائيل بشارت داد كه من رسول خدا هستم، ... و نسبت به پيامبرى كه بعد از من مى آيد و نام او احمد است شما را بشارت مى دهم». در پايان آيه مى فرمايد: «هنگامى كه او[احمد] به سراغ آنان آمد؛ گفتند: اين سحرى است آشكار». قرآن گفتار آنها را در مخالفت با معجزات نقل مى كند ولى سخنى از مخالفت آنها در مورد اخبار مسيح(ع) نسبت به آمدن احمد(ص) نگفته است و اين دليل روشنى است بر اين كه آنها اين خبر را انكار نمى كردند.

خدیجه می گوید: هنگامى كه به فاطمه حامله شدم از او احساس سنگینی نمی کردم...، و در شكم با من صحبت مى كرد... . هنگامی که پیامبر(ص) از این موضوع مطلع شد خدیجه  را بشارت داد که او پاك و خوش قدم و با بركت است و مادر يازده جانشين من خواهد بود.

مراد از «سابقون» در سوره واقعه، حضرت علي(ع) است. حاكم حسكانى در «شواهد التنزيل» از ابن عباس آورده است كه: «پيشگامان [در ايمان] سه نفرند: يوشع پیشگام ایمان به موسى(ع)، صاحب ياسين [حبيب نجار] پیشگام ایمان به عيسى(ع) و على(ع) پيشگام در ایمان به پیامبر(ص) بود». اين حديث را ابن مغازلى در «العمده» و سبط بن جوزى در «تذكرة» و ابن كثير در تفسير خود و ابن حجر در «الصواعق» و علامه شوكانى در «فتح القدير» و شيخ سليمان قندوزى در «ينابيع الموده» و ديگران نقل كرده‌اند.

 قرآن کریم در نفی تصورات باطلی که درباره خداوند و همسر و فرزند داشتن او می شود فرموده: «خداوند از آنچه او را به آن توصیف می کنید منزه است، او کسی است که آسمان و زمین را ابداع کرده است». اصولا او چه نیازى به همسر دارد؟ وانگهى چه کسى ممکن است همسر او باشد؟ با این که همه مخلوق او هستند، از همه اینها گذشته ذات مقدس او از عوارض جسمانى پاک و منزّه است و داشتن همسر و فرزند، یکى از عوارض روشن جسمانى و مادى است.