خلقت بدون لباس انسان نقصى بر اشرف بودن او نيست بلكه عارى بودن از لباس براى انسان به خاطر تكميل كرامت و اتمام نعمت بر او است؛ زيرا انسان اشرف مخلوقات است و بايد بتواند در هر مكانى پا گذارده و در هر موقعيتى از مواهب الهى بهره مند شود و لذا بايد برحسب تغييرات محيط، لباس عوض كند در دماى گرم لباس نازك و در دماى سرد لباس ضخيم بر تن كند و اگر با لباس همچون بعضى حيوانات باشيم دچار مشكلات مى شويم.

خداى متعال در آیه 110 سوره مائده خطاب به مسیح(ع) می فرماید: 1- «تو را با روح القدس تقویت کردم». 2- «با مردم در گهواره و به هنگام بزرگى و پختگى سخن مى گفتى». 3- «کتاب و حکمت و تورات و انجیل را به تو تعلیم دادم». 4- «از گِل به فرمان من چیزى شبیه پرنده مى ساختى سپس در آن مى دمیدى و به اذن من پرنده زنده اى مى شد». 5- «کور مادرزاد و کسى که مبتلا به بیمارى پیسى بود را به اذن من شفا مى دادى». 6- «مردگان را به اذن من زنده مى کردى». 7- «بنى اسرائیل را از آسیب رساندن به تو باز داشتم».

حوادث دردناک مثل زلزله و بیماری و... همیشه در زندگى بوده و هست و حتى پیشرفت هاى عظیم علم هم نتوانسته و نخواهد توانست جلو آنها را بگیرد. طبق آیه 23 سوره حدید هدف این است که انسان اسیر زرق و برق این جهان نشود و به آن دل نبندد.این بدان معنى نیست که انسان خود را از مواهب الهى محروم سازد بلکه مهم این است که آن را هدف و بهره اصلى خود نشمرد.

بحث اصلی سوره مرسلات، انذار مکذّبان قیامت است؛ لذا بعد از ذکر سوگندهائى، از قیامت و حوادث سخت رستاخیز خبر مى دهد، و به دنبال آن مى گوید: واى بر تکذیب کنندگان در آن روز. در ادامه سرگذشت غم انگیز اقوام گنهکار پیشین، و گوشه اى از ویژگى هاى آفرینش انسان، و قسمتى از مواهب الهى در زمین، و قسمت هائى از عذاب تکذیب کنندگان را شرح مى دهد. همچنین به نعمت هاى بهشتى که نصیب پرهیزگاران شده اشاره نموده تا انذار را با بشارت بیامیزد.

پیوند نزدیکی میان محتوای سوره ألم نشرح و سوره «و الضّحى» وجود دارد و مانند آن سوره مواهب الهى بر پیامبر(ص) شمرده شده است؛ لذا این سوره بر سه محور دور مى زند: یکى، بیان سه نعمت معنوی بر پیامبر(ص) و دیگرى بشارت به پیامبر از نظر بر طرف شدن مشکلات دعوت او در آینده و سوم، توجه به خداوند یگانه و تحریص و ترغیب به عبادت و نیایش.

بنابر آیات 36 تا 40 سوره ص، خداوند پنج موهبت به او اعطا کرده بود؛ 1- تسخیر بادها به عنوان یک مرکب راهوار. 2- تسخیر موجودات سرکش و استخدام آنها در کارهاى مثبت. 3- مهار کردن گروهى از نیروهاى مخرب. 4- اختیارات گسترده در اعطا و یا منع از مواهب به دیگران. 5-  مقامات معنوى که خدا در سایه شایستگى های سلیمان(ع) به ایشان مرحمت کرده بود.

در آیه 8 سوره تکاثر، می خوانیم: «ثم لتسئلن یومئذ عن النَّعیم»، نعیم که در قیامت از آن بازپرسى خواهد شد، یک معنى بسیار گسترده دارد که همه مواهب الهى، اعم از«معنوى» مانند: دین، ایمان، قرآن و ولایت، و نعمت های مادى مانند: سلامت، امنیت، طعام و آب خنک و... که در روایات به آنها اشاره شده را شامل مى شود، منتهی نعمت هائى که اهمیت بیشترى دارند مانند: نعمت «ایمان و ولایت» بیشتر از آنها سؤال مى شود.

یکى از بزرگ ترین مواهب الهى در جهان دیگر این است که خدا با مردم با ایمان از طریق لطف سخن مى گوید، یعنى همان مقامى را که پیامبران الهى در این جهان داشتند و از لذت گفتگو با پروردگار بهره مند مى شدند، مؤمنان نیز در آن جهان به آن مفتخر مى شوند! در مقابل این، خداوند با مجرمان سخن نمی گوید و آنها را مورد لطف قرار نمی دهد و آنجا هم که سخن بگوید، سخنى است از روی بى مهرى، تحقیر، طرد و مجازات، که این خود یکى از دردناک ترین کیفرها است.