شکی نیست که همه انسان ها در معرض امتحان الهی قرار دارند و صبر و بردباری، توجّه به گذرا بودن حوادث دنیا، استمداد از نیروی ایمان و الطاف الهی، عبرت از تاریخ و اقدامات گذشتگان و توجّه به آگاهی خداوند از همه آزمایشات و بلایا، از جمله راه های موفقیت در این امتحانات می باشد.

«صبر» برحسب حالات صابران و نحوه صبر آنها به چند قسم تقسيم می شود: «صبر للّه»، «صبر فى اللّه»، «صبر مع الله»، «صبر عن اللّه» و «صبر باللّه». و در تقسیم دیگری صبر را به «صبر بر معصيت» و «صبر بر طاعت» و «صبر در بلايا و مصائب» تقسیم نموده اند.

مهمترین فلسفه آن آگاهی ایشان از حال مردمى که در درد و رنج غوطه ورند و همچنین تمرین صبر و تحمل در مقابل سختی ها، می باشد؛ زیرا کسی که در میان ناز و نعمت پرورش یافته، نمى تواند درد محرومان را درک کند و به کمک آنها بشتابد و سختی ها را به جان بخرد. لذا در حدیثی می خوانیم: خدا هرگز پیامبرى را مبعوث نکرد، مگر این که او را به چوپانى گوسفندان گماشت، تا از این طریق چوپانى انسان ها را به او بیاموزد.

حوادث دردناک مثل زلزله و بیماری و... همیشه در زندگى بوده و هست و حتى پیشرفت هاى عظیم علم هم نتوانسته و نخواهد توانست جلو آنها را بگیرد. طبق آیه 23 سوره حدید هدف این است که انسان اسیر زرق و برق این جهان نشود و به آن دل نبندد.این بدان معنى نیست که انسان خود را از مواهب الهى محروم سازد بلکه مهم این است که آن را هدف و بهره اصلى خود نشمرد.

یکى از عوامل مهمّ توجّه گروهى به مادّى گرى، بلاها و مصیبت هاست. در حالی که بلاها و مصائب نسبی است، یعنی آن چه از منظر یک نفر بلا و مصیبت است، برای دیگران ممکن است رحمت باشد، یا حادثه ای از دید یک نفر بلا به نظر می آید، در حالی که در آینده متوجه خیر بودن آن می شود.