آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداى متعال در آیه 110 سوره مائده خطاب به مسیح(ع) می فرماید: 1- «تو را با روح القدس تقویت کردم». 2- «با مردم در گهواره و به هنگام بزرگى و پختگى سخن مى گفتى». 3- «کتاب و حکمت و تورات و انجیل را به تو تعلیم دادم». 4- «از گِل به فرمان من چیزى شبیه پرنده مى ساختى سپس در آن مى دمیدى و به اذن من پرنده زنده اى مى شد». 5- «کور مادرزاد و کسى که مبتلا به بیمارى پیسى بود را به اذن من شفا مى دادى». 6- «مردگان را به اذن من زنده مى کردى». 7- «بنى اسرائیل را از آسیب رساندن به تو باز داشتم».

خداى متعال در آیه 110 سوره «مائده» اشاره به مواهبى که بر مسیح(علیه السلام)ارزانى داشته نموده که براى بیدارى و آگاهى مسلمانان بیان شده است.
نخست مى فرماید: (به یاد بیاور هنگامى را که خداوند به عیسى بن مریم فرمود: نعمتى را که بر تو و بر مادرت ارزانى داشتم متذکر باش)!؛ «إِذْ قالَ اللّهُ یا عیسَى ابْنَ مَرْیَمَ اذْکُرْ نِعْمَتی عَلَیْکَ وَ عَلى والِدَتِکَ».
پس از آن، به ذکر مواهب خود پرداخته، مى فرماید: (تو را با روح القدس تقویت کردم)؛ «إِذْ أَیَّدْتُکَ بِرُوحِ الْقُدُسِ» .
یک احتمال در مورد «روح القدس» این است که: مراد از آن فرشته وحى «جبرئیل» مى باشد.
و احتمال دیگر این که: منظور همان نیروى غیبى است که عیسى(علیه السلام) را براى انجام معجزات و تحقق بخشیدن به رسالت مهمش، تقویت مى کرد، این معنى در غیر انبیاء نیز به درجه ضعیف تر وجود دارد.
آنگاه مى افزاید: دیگر از مواهب الهى بر تو این است که: به تأئید روح القدس (با مردم در گهواره و به هنگام بزرگى و پختگى سخن مى گفتى)؛ «تُکَلِّمُ النّاسَ فِی الْمَهْدِ وَ کَهْلاً».
اشاره به این که: سخنان تو در گاهواره همانند سخنان تو در بزرگى، پخته و حساب شده بود، نه سخنان کودکانه و بى ارزش.
و موهبت دیگر این که: (کتاب و حکمت و تورات و انجیل را به تو تعلیم دادم)؛ «وَ إِذْ عَلَّمْتُکَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ التَّوْراةَ وَ الإِنْجیلَ».
ذکر «تورات» و «انجیل» بعد از ذکر کتاب، با این که از کتب آسمانى است، در حقیقت از قبیل تفصیل بعد از اجمال است.
و چهارمین موهبت این که: (از گِل به فرمان من چیزى شبیه پرنده مى ساختى سپس در آن مى دمیدى، و به اذن من پرنده زنده اى مى شد)؛ «وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ بِإِذْنی فَتَنْفُخُ فیها فَتَکُونُ طَیْراً بِإِذْنی».
پنجمین موهبت این که: (کور مادرزاد و کسى که مبتلا به بیمارى پیسى بود را به اذن من شفا مى دادى)؛ «وَ تُبْرِئُ الأَکْمَهَ وَ الأَبْرَصَ بِإِذْنی».
ششمین موهبت این که: (مردگان را به اذن من زنده مى کردى)؛ «وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتى بِإِذْنی».
و بالاخره هفتمین موهبت از مواهب من بر تو این بود که: (بنى اسرائیل را از آسیب رساندن به تو باز داشتم در آن هنگام که، کافران آنها در برابر دلائل روشن تو به پا خاستند و آنها را سحر آشکارى معرفى کردند)؛ «وَ إِذْ کَفَفْتُ بَنی إِسْرائیلَ عَنْکَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَیِّناتِ فَقالَ الَّذینَ کَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هذا إِلاّ سِحْرٌ مُبینٌ».
من در برابر این همه هیاهو و دشمنان سرسخت و لجوج، تو را حفظ کردم تا دعوت خود را پیش ببرى.
قابل توجه این که: در این آیه چهار بار کلمه «بِإِذْنِى» (به فرمان من) تکرار شده است، تا جائى براى غلوّ و ادعاى الوهیت در مورد حضرت مسیح(علیه السلام) باقى نماند.
یعنى: آنچه او انجام مى داد گر چه بسیار عجیب و شگفت انگیز بود، و به کارهاى خدائى شباهت داشت ولى هیچ یک از ناحیه او نبود بلکه همه از ناحیه خدا انجام مى گرفت.
او بنده اى بود سر بر فرمان خدا و هر چه داشت از طریق استمداد از نیروى لایزال الهى بود.(1)