سرگذشت ذوالقرنين، آن بزرگ‌مردى كه سرزمين‌هاى گوناگون را درنورديد و شرق و غرب گيتى را زير پا نهاد، سرگذشتى واقعی و كهن است كه تاريخِ آن به گذشته‌هاى دور بر مى‌گردد. براساس پژوهش‌هاى دانشمند برجسته هندى، «ابوالكلام آزاد» كه با كمك گرفتن از نصوص تورات انجام گرفته، اين احتمال وجود دارد كه وى پادشاه ايران، كورش كبير باشد كه بين سال‌هاى 557 تا 528 پيش از ميلاد مى‌زيسته است و سرزمين‌هاى شرق و غرب را تسخير كرد و بر قلمرو ماد، آسياى صغير و بابل چيره گرديد و قوم يهود را كه در اسارت بابليان بود، آزاد ساخت و به آنان اجازه داد به سرزمين فلسطين باز گردند و در بازسازى بيت المقدس ياريشان داد. از اين رو در تورات از وى به بزرگى و احترام ياد شده است.

«جریر بن عبدالله» از صحابه مشهور پيامبر(ص) و از قبيله «بجيله» از قبايل يمن بود كه در سال دهم در محضر پیامبر(ص) اسلام آورد. او به همراه قبيله خود در فتح قادسيه حضوری موثر داشت و از سوی عثمان فرماندار همدان شد. وي بعدها در دوران حكومت امام علي(ع)، مأمور رساندن نامه حضرت به معاویه شد؛ اما نتوانست نقش خود را به خوبى ايفا كند و این موضوع باعث بدبینی مردم عراق به او شد و آنها او را طرفدار معاويه شمردند. جرير از اين بدبينى دلگير شد و به جزيره قرقيسا رفت و تا آخر عمر از كارهاى سياسى و اجتماعى دورى گزيد.

برغم آنكه فعاليت هاى اجتماعى و سياسى امام عسکری(ع) به شدّت تحت كنترل حكومت عباسى بود، رقم هاى قابل توجهى از وجوهات شيعيان توسط بزرگان شیعه و یا نمایندگان امام(ع) از مناطق مختلف، به آن حضرت مى ‏رسيد. در کتب تاريخی میزان اموالی که از جرجان، جبل(قسمتهاى كوهستانى ايران تا قزوين و همدان)، قم، و سایر نقاط به دست امام رسیده گزارش شده است.

امام جواد (ع) با تمام محدوديتهایى که داشتند، از طريق نصب وكلا و نمايندگان، ارتباط خود را با شيعيان حفظ مى كردند. امام در سراسر قلمرو حكومت خليفه عباسى ، كارگزارانى (وكلايى) را اعزام مى كرد و با فعاليت گسترده آنان از تجزيه نيروهاى شيعه جلوگيرى مى فرمود.

امیر، سیّد على بن شهاب الدین بن محمّد همدانى، جامع دانشهاى آشکار و پنهان بود. او صاحب آثار مشهورى در علوم باطنى است. مانند: «النقطة» و«شرح الأسماء الحسنى» و«شرح فصوص الحکم» و«شرح القصیدة الهمزیّة الفارضیّة». وى پیوسته در جهانگردى بود و سه بار، همه شهرهاى جهان را گشت و موفّق شد هزار و چهارصد تن از اولیا را ببیند. وى دوشنبه دوازده رجب 714 ق در همدان به دنیا آمد و در ششم ماه ذى حجّه سال 786 از دنیا رفت.

دولت ها در عصر کنونی برای مصادره مشاهیر، به رقابت با یک دیگر پرداخته اند؛ همانند ابن سینا که افغان ها، ازبکها و ایرانی ها درباره ملیّت او اختلاف دارند. در واقع معیار ملیت انسان ها، تابع محل تولد، محل رشد و نمو و وفات آنهاست. ابوعلی در سرزمین ایران کهن متولد گردید و دوران کودکی تا بزرگ سالی خود را در آن سپری کرد، در بستر فرهنگ و تمدن و زبان و تحت حاکمیت حکومتهای ایرانی بالید و سرانجام در شهر همدان وفات نمود. از این رو می توان او را دانشمندی ایرانی نامید.

آنها دارای 5 بت بودند به نامهای: ودّ، سواع، یغوث، یعوق، نسر. در این که این پنج بت از کجا پیدا شدند روایات گوناگونى وجود دارد؛ 1- اینها نام پنج مرد صالح است که شیطان از علاقه مردم به آنها سوء استفاده نموده آنها را به ساختن مجسمه آنها وسپس پرستش شان تشویق کرد. 2- اینها نام هاى پنج فرزند آدم است.