ابن تیمیه مى گوید: «همانا بنى امیه متولّى جمیع اراضى اسلام شدند و دولت در زمان آنان عزیز بود. سنّت قبل از دولت بنى عباس ظاهرتر بود تا دولت آنان، زیرا در دولت بنى عباس بسیارى از شیعه و دیگران از اهل بدعت وارد شده بودند». او هم چنین در جایى دیگر نزول آیه: «والشّجرة الملعونة فی القرآن»را در شأن بنى امیه انکار کرده و این گونه تفسیر را از تحریفات شیعه در قرآن بر شمرده است.

سیوطى و آلوسى و دیگران نقل مى کنند: «عایشه به مروان حکم گفت: از پیامبر(ص) شنیدم که به پدر و جد تو مى گفت: شما درخت ملعون و نفرین شده در قرآن هستید». قرطبى می گوید: «عایشه به مروان گفت: خداوند پدر تو را لعن نمود در حالى که تو در صلب او بودى پس تو بخشى از کسى هستى که خداوند او را لعنت نموده سپس این آیه را تلاوت کرد: «شجره ملعونه در قرآن». ابن عباس نیز گفته: «همانا بنوامیه شجره ملعونه هستند».

محمد خضرى مى گوید: «بدون شکّ معاویه خود را از بزرگان قریش مى دانست؛ براى اینکه او فرزند بزرگ قریش، ابوسفیان بن حرب و بزرگترین فرزند اُمیّه بن عبد شمس بن عبد مناف بود، چنان که على فرزند ارشد بنى هاشم بن عبد مناف بود؛ پس آن دو چگونه در بلندى نَسَب یکسان مى باشند».
چگونه او آن دو را یکسان مى شمارد؟! در حالی که بنابر نقل تاریخ طبرى همه علما اتّفاق نظر دارند: براساس تأویل و تفسیر پیامبر اکرم(ص) منظور از «شجره ملعونه»در قرآن، «بنى اُمیّه» است.

با بررسي آيات الهي روشن مي شود که لعن شدگان در قرآن عبارتند از: کفار، کتمان کنندگان آيات الهي، دروغ گويان، اصحاب سبت، مؤمنين به جبت و طاغوت، قاتل انسان مؤمن، ابليس،  پيمان شکنان بني اسرائيل، بنده طاغوت، يهود، دوزخيان، ظالمين، منافقين، قوم عاد، نقص کنندگان پيمان الهي، تهمت زنندگان به زنان پاک دامن، آزار دهندگان خدا و رسول(ص)، گمراه کنندگان، کساني که سوء ظن به خدا دارند، شجره ملعونه و ...

امام علي(ع) در ابتداى خطبه «لؤلؤه» اشاره مى كند به سلاطين بنى اميّه كه در قرآن كريم از آنها به عنوان شجره ملعونه نام برده شده، سپس پيش گويي اتفاقات و ملاحم دوران بني عباس را چنين بیان می کند: «بعد از من در انتظار فتنه امويّه و سلطنت كسرويّه باشيد که يكى پس از ديگرى سلاطين بنى شيصبان كه بيست و چهار نفرند، حكومت مى‏ كنند». در ادامه حضرت به بعضى از خصائص و آثار برخى از آنها‏ اشاره نموده است.