همه انسانها نيازمند دعا هستند. زيرا هر لحظه ممكن است نعمت عافيت، آرامش، غنا و ثروت از اهل رفاه و عافيت گرفته شود، يا لغزشى دامن‏ گير آنها گردد و در دام شيطان گرفتار شده، از نظر معنوى سقوط كنند و آلوده گناهانى گردند كه تا آخر عمر نيز نتوانند آثار آن را برطرف سازند.

افرادى كه در عافيتند، گاه گرفتار غرور و غفلت مى‏ شوند، در حالى كه مبتلايان، نه مغرورند و نه غافل و پيوسته به در خانه خدا رفته و دعا مى‏ كنند، و از اين نظر حال عافيت ‏مندان از مبتلايان سخت ‏تر است. ضمن اينکه غفلت در آسایش، باعث می شود دعا در گرفتاری مستجاب نشود.

برخى مى گويند موضوع غيبت امام زمان(عج) ساخته برخى از اصحاب خصوصاً سفير اول امام زمان(عج) است؛ درحالی که پیامبر(ص) و سپس امام علي(ع) و ساير امامان(ع) به موضوع غيبت امام زمان(عج) اشاره كرده و وقوع آن را به مردم گوشزد كرده اند. پيامبر(ص) فرمود: «قائم از فرزندان من بر طبق عهدى كه به او مى رسد غايب مى شود...». امام صادق(ع) فرمود: «اگر خبر غيبت امام خود را شنيديد انكار نكنيد». موضوع غيبت امام(عج) آن چنان بين شيعيان شايع بود كه شعرا و نویسندگان حتی قبل از ولادت ایشان به آن پرداخته اند.

امام علي(ع) در ابتداى خطبه «لؤلؤه» اشاره مى كند به سلاطين بنى اميّه كه در قرآن كريم از آنها به عنوان شجره ملعونه نام برده شده، سپس پيش گويي اتفاقات و ملاحم دوران بني عباس را چنين بیان می کند: «بعد از من در انتظار فتنه امويّه و سلطنت كسرويّه باشيد که يكى پس از ديگرى سلاطين بنى شيصبان كه بيست و چهار نفرند، حكومت مى‏ كنند». در ادامه حضرت به بعضى از خصائص و آثار برخى از آنها‏ اشاره نموده است.