اولا: آیات بسیار زیادی از قرآن مجید با تصریح به اینکه پیامبران الهی تفاوتی با نوع بشر ندارند، چنین فرضی را رد می کند. این آیات صراحت به این حقیقت دارد که پیامبران نیز همانند بقیه مردم و تنها داراى کمالات و فضایل و قابلیت هایى هستند که خداوند متعال آنان را با این اوصاف به سوى خلق فرستاده است.
ثانیا: شخص پیامبر باید در میان مردم الگو باشد و شخصی که به عنوان الگو معرفی می شود باید از جنس خود بشر باشد تا با وجود تمام غرایز و صفات نفسانى بشر با آن ها مبارزه کرده و راه سعادت را دنبال کند و در این راه براى دیگران الگو باشد.
ثالثا: رهبر باید همه دردها، نیازها، و خواسته هاى پیروان خود را به خوبى درک کند تا براى درمان و پاسخ گویى به آن آماده باشد؛ به همین دلیل پیامبران از میان توده هاى مردم برخاسته اند.

از روايات شیعه و سنی استفاده مى شود كه هنگام خروج حضرت مهدى(عج)، حضرت عيسى(ع) از آسمان فرود مي آيد و نمازش را به امام زمان(عج) اقتدا خواهد كرد. بخاري روايتي از رسول خدا(ص) آورده كه فرمودند: «چگونه ايد زمانى كه فرزند مريم فرود آيد؛ در حالى كه امام بر شما فردى از خودتان است؟».

برخى از علماى اهل سنت به ضعیف و جعلی بودن حدیث «اقتداى به شیخین» اشاره کرده اند، مانند: 1- ابوحاتم رازى. 2- ابوعیسى ترمذى. 3- ابوبکر بزّار. 4- ابوجعفر عقیلى. 5- ابوبکر نقّاش. 6- ابوالحسن دارقطنى. 7- ابن حزم اندلسى. 8- شمس الدین ذهبى. 9- نورالدین هیثمى. 10- ابن حجر عسقلانى و دیگران.

این حدیث، از حیث دلالت اشکالاتی دارد. زیرا:  اهل سنت معتقدند پیامبر(ص) تصریح بر خلافت کسى نکرده. ابوبکر و عمر نسبت به بسیارى از مسائل و احکام جاهل بودند. این حدیث، دال بر عصمت آن دوست، ولی کسى هرگز چنین ادعایى درباره آنها ندارد. خود ابوبکر در روز سقیفه به این حدیث استدلال نکرد. ابوبکر گفته: مرا از خلافت عزل کنید، زیرا من بهترین شما نیستم. دوست داشتم از پیامبر(ص) سؤال مى کردم که این امر(خلافت) براى کیست؟. عمر مى گفت: بیعت با ابوبکر امرى بدون رویّه و تأمّل بود.

در کتب اهل سنت روایاتی از پیامبر(ص) در توصیف اهل بیت(ع) وارد شده است.  پیامبر اسلام(ص) فرمود: «آن کس که با حیاتى چون زندگانى من، و با مرگى چون مرگ من، و با سکونت در بهشت جاویدان پروردگارم مسرور مى شود، على(ع) را پس از من دوست و ولىّ خود بداند، و به اهل بیتم اقتدا کند، که آنها عترت من هستند». هم چنین زید بن ارقم از پیامبر(ص) روایت می کند: «کسى که مى خواهد همچون من زندگى کند، و همچون من بمیرد و در بهشت جاویدان موعود پروردگارم ساکن گردد، باید على بن ابى طالب(ع) را دوست بدارد».

در تاريخ آمده است، اولين تشكيك كننده در بحث «مهدويت» معاويه بود كه به جماعتى از بنى هاشم خطاب كرده گفت: «اينكه شما گمان مى كنيد پادشاهى هاشمى و مهدى قائم از آن شما است عقيده اى باطل است؛ بلكه مهدى همان عيسى بن مريم است. امر خلافت به دست ما است تا آن را به او تسليم كنيم» ابن عباس به او پاسخ داد که اولاً همه شهادت می دهند مهدی از ماست و جهان را از عدل پر می کند و ثانیاً عیسی به او اقتدا می کند.

این حدیث به روایت ابن مسعود، دارای اشکالاتی است، مانند: 1- ترمذى تصریح به غرابت آن کرده است. 2- در سند آن یحیى بن سلمة بن کهیل است که شخصى ضعیف و متروک و منکرالحدیث بوده. 3- در سند آن اسماعیل بن یحیى بن سلمه وجود دارد که ضعیف است.

این حدیث خالى از اشکال نیست؛ زیرا اولاً: حدیث ابن مسعود مورد تضعیف خود ترمذى واقع شده است. ثانیاً: حدیث حذیفه با تمام طرقش مورد تضعیف قرار گرفته است. ثالثاً: ابن عدى در«الکامل» گرچه این متن را با سندهاى مختلف نقل کرده است. ولى در تمام سندهاى آن مسلم بن صالح، از حمّاد بن دلیل، از عمر بن نافع از عمرو بن هرم، وجود دارد که تمام آنان ضعیف الحدیث مى باشند.

این حدیث خالى از اشکال نیست؛ زیرا اولاً: ابن حجر مى گوید: در سند این حدیث کسانى وجود دارند که من آنان را نمى شناسم. ثانیا: به مجرد وجود یک حدیث در معاجم طبرانى نمى توان حکم به صحت آن نمود. ثالثاً: حدیث صحیحی از ابوالدرداء رسیده که با این حدیث مخالف است.

از عبارات ذهبى و ابن حجر و دیگران استفاده مى شود که حدیث عبدالله بن عمر به تمام طرقش باطل است.