فرزندان حاصل از ازدواج موقت هيچ گونه تفاوتى با فرزندان ازدواج دائم ندارند و مشمول تمام حمايت هاى شرعى و قانونى يك فرزند عادى هستند؛ مخصوصاً با ثبت مشخصات مرد و زن در دفاتر مخصوص و تنظيم عقدنامه، چنين فرزندانى نه دچار بلاتكليفى مي شوند و نه گرفتار سرگردانى. از نظر قوانين اسلامى هيچ مانعى ندارد طرفين در صورت تمايل به نخواستن فرزند با وسايلى از انعقاد نطفه جلوگيرى كنند تا آزادى مورد نظرشان در اين گونه موارد بهتر تأمين شود.

راه محرميّت زن هر يك از دو برادر بر ديگرى اين است كه هر يك از برادران زوجه صغيره شيرخوارى براى خود عقد كند، سپس همسر هر يك از دو برادر، زوجه صغيره برادر شوهر خود را به مقدار معتبر شیر دهد. با انجام اين كار، همسر هر يك از دو برادر حكم مادر زن برادر شوهرش را پيدا مى كند، و بر او محرم مى گردد، و ازدواج برادران با شيرخوار خود به خود باطل مى شود، چون هيچ كس نمى تواند با برادر زاده اش ازدواج كند. اگرچه این راه حل شرعی است اما با توجّه به مفاسد و مشكلات احتمالى آن، از نظر اخلاقى توصيه نمى شود.

در کتاب الهفت و الاظلّه در تأویل تزویج ام کلثوم آمده است: «... حضرت امیر دخترش جریرة را به عقد او درآورد و بر او مشتبه شد و خیال کرد که امّ کلثوم است».

ازدواج موقت دارای شرایط و احکامی است، همانند؛ زوجین با اختیار، یکدیگر را به همسرى انتخاب می کنند، هم چنین صیغه عقد با لفظ «نکاح» و «ازدواج» یا لفظ «متعه» باید جارى شود و اگر زوجه باکره است اجازه ولى لازم است. از سویی مدت عقد و مهریه باید دقیقاً تعیین شود که پایان مدّت به منزله طلاق است و هرگاه آمیزش صورت گرفته باشد، زن باید به میزان دو بار عادت ماهانه عدّه نگه دارد. از طرفی فرزندان متولّد شده از عقد موقّت همانند فرزند عقد دائم، باید تحت تکفّل پدر یا مادر باشند و هزینه هاى آنها باید پرداخت شود.

«میرزا بهاء» درباره ی فاصله ی نامزدی با عقد و عقد با عروسی حکم جعل کرده و معتقد است که فاصله بین نامزدی و عقد بیش از 95 روز حرام است، و فاصله عقد و مراسم عروسی نیز نباید از یک شبانه روز بگذرد. شاید ایشان در مواردی به جهت تأخیر مراسم عقد و عروسی متضرر و ناراحت شده و مجبور شده اند برای رفع این پیش آمد، چنین حکمی را از آسمان مشیت نازل کنند.

صیغه عقدی که در قانون اسلام مقرر شده است: جمله ای است که به صراحت لهجه و با بهترین و صریحترین لفظ دلالت بر ایجاد علقه زوجیّت در میان زوج و زوجه بنماید، و اگر مختصر اجمال و یا ابهامی در اظهار یکی از زوجین دیده شود، عقد غیر کافی و باطل خواهد بود. ولی در مسلک "باب" و "بهاء" آنچه لازم است گفتن جمله انّا کلّ لله راضون و انّا کلّ لله راضیات، است. در صورتی که راضی بودن از خدا و اینکه همه ما برای خدا هستیم، هیچگونه دلالت عرفی و قانونی بر تحقق ازدواج و ایجاد علاقه زوجیت ندارد.

حضرت خدیجه(س) در سال دهم هجری وفات نمود و پیامبر(ص) پس از ایشان با سوده ازدواج کردند و سال قبل از هجرت عایشه را به عقد خود در آورده، سپس در سال دوم هجرت او را به خانه خود برده اند. او به هنگام عقد ازدواج با پیامبر (ص)، حداقل 17 سال داشته و حداقل در 19 سالگی به خانه ایشان رفته است.