آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

صیغه عقدی که در قانون اسلام مقرر شده است: جمله ای است که به صراحت لهجه و با بهترین و صریحترین لفظ دلالت بر ایجاد علقه زوجیّت در میان زوج و زوجه بنماید، و اگر مختصر اجمال و یا ابهامی در اظهار یکی از زوجین دیده شود، عقد غیر کافی و باطل خواهد بود. ولی در مسلک "باب" و "بهاء" آنچه لازم است گفتن جمله انّا کلّ لله راضون و انّا کلّ لله راضیات، است. در صورتی که راضی بودن از خدا و اینکه همه ما برای خدا هستیم، هیچگونه دلالت عرفی و قانونی بر تحقق ازدواج و ایجاد علاقه زوجیت ندارد.

در "گنجینه ی احکام" از قول "بهاء" نقل می کند: بعد از رضای طرفین و رضای والدین در محلی از پرهیزکاران جمع شوند و این خطبه مبارکه را به کمال روح و ریحان تلاوت نمایند و بعد از قرائت خطبه، محبوب و محبوبه در محلی جداگانه، این دو آیه مبارکه که در "بیان" نازل شده را قرائت کنند و دو آیه که در "بیان" ذکر شده، نوشته شود و بعد مهریه را از مرد بگیرند و به زن بدهند؛ و طرفین در ورقه ای مهر کنند و همچنین شاهدان؛ و اگر محلی باشد که اهل آن عاجز باشند از قرائت خطبه، اشکالی ندارد؛ قرائت دو آیه کافی است. (1)
و از "رساله سؤال و جواب" نقل می کند که از آیتین سؤال شد، جواب اینکه: «للرجال: انّا کلٌ لله راضون. للنساء: انّا کلٌ لله راضیاتٌ».
و در بیان می گوید: و کلمه که دلالت کند که او بوده از برای خدا و هست و راضی است به حکم او به طوری که در مواقع خود مفصل ذکر شده که مختصر آن این است که اگر بگوید آین آیه را: «انّنی انا الله ربّ السموات و الارض ربّ کلّ شیء ربّ ما یری و ربّ ما لا یری ربّ العالمین» با آنچه مقدر شده از حدود مهر و همین قسم از آن طرف و هر دو مهر کنند بر لوحی و شاهد باشند بر آن از شاهدان. (2)
و در "گنجینه ی احکام" از قول "عبد البهاء" می گوید: اما مسأله عقد، در شب زفاف واقع گردد یعنی دو آیه تلاوت شود و بین عقد و زفاف فاصله نباشد. (3)
صیغه عقدی که در قانون اسلام مقرر شده است: آن جمله است که به صراحت لهجه و با بهترین و صریحترین لفظ دلالت بر ایجاد علقه زوجیّت در میان زوج و زوجه بنماید، و اگر مختصر اجمال و یا ابهامی در اظهار یکی از زوجین دیده شود، عقد غیر کافی و باطل خواهد بود.
ولی در مسلک "باب" و "بهاء" آنچه لازم است گفتن جمله انّا کلّ راضون و انّا کلّ راضیات، است.
در صورتی که راضی بودن از خدا و اینکه همه ما برای خدا هستیم، هیچگونه دلالت عرفی و قانونی بر تحقق ازدواج و ایجاد علاقه زوجیت ندارد. (4)