اینکه در تورات گناه حضرت داود(ع) خیانت به یکی از سرداران سپاهش بیان شده که او را به کام مرگ فرستاده تا همسرش را برباید و با او مرتکب فحشا شود، ادعایی است خرافه ای و سست که با مقام انبیاء و اوصاف ذکر شده در قرآن برای آن حضرت تناقض دارد. به خصوص اینکه بنابر روایت تورات، داود(ع) خودش متوجه زشتی چنین عملی نشد بلکه بعداز تذکر یکی از مشاورانش پی برده که چه کار غیراخلاقی ای را مرتکب شده و تازه بعد از این تذکر بوده که توبه کرده است! چنین انتسابی حتی با ادعای خود یهود در معرفی داود(ع) به عنوان پادشاهی عادل - و نه پیامبری از انبیای الهی - نیز منافات دارد. زیرا مرتکب چنین عملی در همه فرهنگ ها و عرف های اخلاقی، انسانی پست و بی ارزش بوده و سزاوار هیچ ستایش و بزرگداشتی نیست. قرآن مجید استغفار حضرت داود(ع) را مربوط به عجله او در داوری بین دو طرف یک دعوا معرفی می کند. امری که حرام و ناقض عصمت نیست و صرفا یک ترک اولی بوده. در روایت اهل بیت(ع) نیز با تایید این روایت قرآنی از علت استغفار، نسبت فحشا به آن حضرت شدیدا تکذیب شده است.

مشرکان بتهاى لات و عزى و منات را «غرانيق» مى دانستند و نقل شده پيامبر(ص) وقتی به آيه «أفرَأيتُم اللّاتَ وَالعُزَّى» رسید بر آن افزود: «تِلكَ الغرانيق العُلى‏ و إن شَفاعتهُن لتُرتجى‏»!
اما این داستان جعلی است، زیرا:
1. در آیات بعد بت پرستی شدیدا مذمت شده و در ابتدای سوره همه سخنان پیامبر وحی دانسته شده.
2. پیامبر پیوسته با بت پرستی مبارزه کردند و چنین نسبتی به ایشان نادرست است.
3. پیامبران مطلقا از القاء شیطان معصومند.
4. این داستان در منابع حدیثی نیامده و محققان و مفسران شیعه و سنی آن را جعلی دانسته اند.

 تاریخ منبع بسیار خوبی برای شناخت است؛ به شرطی که به صورت سرگرمی مطالعه نگردد. بلکه رابطه واقعى مسائل تاريخى با اعمال انسان مورد بررسى قرار گیرد؛ قوانين كلّى تاريخ، از حوادث جزئى استنباط شده و ريشه ها و نتيجه ها در هر حادثه مورد بررسى قرار گیرد. همچنین مطالعه مسائل تاريخى، نقّادانه باشد و مسلّمات از مشكوك ها و افسانه ها از واقعيّت ها مورد تمییز قرار گیرند.

«مريم مجدليه» زني است كه گناهان زيادي مرتكب شده ولی نسبت به حضرت عيسی(ع) محبت بي‌شماري مي‌كند. اين زن پاهاى عيسی را با اشك‌هاي خود مي‌شويد و با موهاى سر خود خشك مي‌كند و از وقتى كه عيسی داخل آن خانه مي‌شود مشغول بوسيدن پاهاى او مي‌شود و همين محبّت بسيارش باعث آمرزش او می گردد.

در تمام كتاب هاى شيعه بدون استثناء، «عبدالله بن سبا» لعن شده و از وى اعلام بيزارى شده است. كمترين سخنى كه درباره او در كتاب هاى «رجال» شيعه شده اين است كه "عبدالله بن سبا ملعون تر از آن است كه درباره او بحث شود".

«ورقة بن نوفل» از عموزادگان حضرت خديجه(س) و فردى كم سواد بود؛ ولي كتاب هائي خوانده بود. بر اساس افسانه ای گفته می شود او پيامبر(ص) را از نگرانى كه در آغاز بعثت برايش رخ داده بود، نجات داد و با اطميناني كه او داد پيامبر(ص) به آرامش دست يافت. در پاسخ به این داستان ساختگي بايد گفت: 1. سلسله سند داستان به شخص نخست كه شاهد داستان است نمى رسد، لذا روايت اين داستان، مرسله است. 2. وجود اختلاف در نقل داستان، خود گواه ساختگى بودن آن است. 3. به گفته بسياري از مورّخين، ورقه تا ظهور دعوت پیامبر(ص) زنده بود؛ اما هرگز به دين اسلام مشرف نگرديد و سرانجام كافر از دنيا رفت [چطور فرد كافري مي تواند به پيامبر(ص) آرامش دهد؟!].

این آیه درباره مقتسمین نازل شد که بر سر راه مردم در ایام حج می ایستادند تا ذهن آنها را نسبت به قرآن و اسلام بدبین سازند، و بگویند: محمّد(ص) دین تازه اى نیاورده بلکه همان افسانه هاى دروغین پیشینیان است.

در انجیل یوحنا، به عنوان یکی از معجزات مسیح ذکر شده که عیسی در مجلسی که شراب تمام شده بود، برای اثبات جلال خود و ایمان آوردن شاگردانش، 4 کوزه پر از آب را به شراب تبدیل کرد. به نظر می آید با توجه به مضرات اثبات شده شراب و حرمت آن حتی در کتاب مقدس، این ماجرا، افسانه دروغینی است. قرآن کریم با احترام فوق العاده ای از حضرت عیسی یاد کرده او را یکی از پیامبران اولوالعزم می داند و شفای بیماران، زنده کردن مردگان و دیگر امور معقول و قابل پذیرش را به عنوان معجزات او یاد می کند.

امیرالمومنین(ع) درباره ی علت پیمان شکنی و مخالفت با حکومتشان رااینگونه بیان می فرمایند: آنها نسبت به حقایق، ناآگاه و بى خبر نبودند، بلکه دنیاطلبى و هواپرستى شدید ـ که مخصوصاً بعد از فتوحات بزرگ اسلامى و سرازیر شدن سیل غنائم گرانبها و عادت به زندگى مرفّه، به ویژه در عصر عثمان پدید آمده بود ـ سبب شد که دنیا را بر دین ترجیح دهند و حقیقت را به افسانه بفروشند و سراى آخرت را به ثمن بخس متاع دنیا از دست دهند.

1. باور کردنى نیست که یک یهودى در زمان خلافت عثمان از صنعاء بیاید و بزرگان صحابه و تابعین را بفریبد و همه جا بگردد و هسته هاى ضدّ عثمان تشکیل دهد و آنان را به مدینه آورده و بر ضدّ خلافت اسلامى بشوراند، آنگاه در برابر دیدگان صحابه و تابعین به خانه خلیفه یورش آورند و او را به قتل برسانند!!!
2. بررسى سیره عثمان و معاویه نشان مى دهد که آنان هرگز اجازه نمى دادند که مخالفانشان در مناطق اسلامى بگردند و تبلیغات علیه آنان انجام دهند. چرا عثمان با کشتن آن یهودی فتنه گر این فتنه ها را نخشکاند؟ آیا خشونت و سختگیرى او فقط مخصوص نیکان از امت محمد(ص) بود که هر چه مى خواست بر سر آنان آورد؟!
3. روایت طبرى درباره عبدالله بن سبا از کسانى نقل شده که استناد به آنان درست نیست؛ راویان آن افرادی ناشناخته و مجهول، جاعلان حدیث و دروغ پرداز هستند. وقتى سند این نقل چنین است، چگونه مى توان در تحلیل پیدایش جمعیت عظیمى از مسلمانان که یک پنجم یا یک چهارم آنان را تشکیل مى دهند، به چنین داستانى تکیه کرد؟!