اعجاز از ريشه «عجز» به معنى ناتوان ساختن مى باشد. ناتوان ساختن بر دو گونه است: يكى آن كه توانايىِ كسى قهرا از وى سلب شود و او به عجز درآيد. ديگر آن كه كارى انجام گيرد كه ديگران از انجام آن عاجز باشند، بدون آن كه درباره آنان هيچ گونه اقدام منفى به عمل آمده باشد. اعجاز قرآن از نوع دوم است؛ يعنى قرآن در بلاغت، فصاحت، و...، به اندازه ای اوج گرفته كه دور از دسترس بشريت قرار دارد. مسأله «اعجاز قرآن» از دير زمان مورد بحث بوده و رساله «بيان اعجاز القرآن» قديمى ترين اثر در اين زمينه می باشد.

بعد از اینکه حضرت موسی(ع) به کوه طور رفت، خداوند قومش را مورد آزمایش قرار داد و آنها به دست شخصی به نام سامری که گوساله ی طلایی ای ساخته بود و گفت این خدای شماست گمراه شدند. تلاشهای حضرت هارون نیز نه تنها به جایی نرسید بلکه نزدیک بود ایشان را بکشند. هنگامی که حضرت موسی(ع) بازگشت آنها را سخت مجازات کرد و بت شان را سوزانده و به دریا افکند.

در قرآن می خوانیم که داوود(ع) پس از عجله در قضاوت قبل از شنیدن سخنان طرف دیگر، متوجه اشتباه خود شد و توبه کرد. امّا تورات علّت توبه داوود(ع) را - نستجیربالله - زنای محصنه با یک زن و به کشتن دادن شوهر او و در نهایت تصاحب آن زن می داند. عملی که نه تنها از یک پیامبر(طبق عقیده مسلمانان) سر نمی زند بلکه انجام شدنش توسط حاکمی که از عنایات الهی بهره مند است(طبق عقیده یهودیان) نیز بسیار بعید است.

در انجیل یوحنا، به عنوان یکی از معجزات مسیح ذکر شده که عیسی در مجلسی که شراب تمام شده بود، برای اثبات جلال خود و ایمان آوردن شاگردانش، 4 کوزه پر از آب را به شراب تبدیل کرد. به نظر می آید با توجه به مضرات اثبات شده شراب و حرمت آن حتی در کتاب مقدس، این ماجرا، افسانه دروغینی است. قرآن کریم با احترام فوق العاده ای از حضرت عیسی یاد کرده او را یکی از پیامبران اولوالعزم می داند و شفای بیماران، زنده کردن مردگان و دیگر امور معقول و قابل پذیرش را به عنوان معجزات او یاد می کند.