این روایت به صورت مرسل نقل شده و سلسله راویان آن در جایی ذکر نشده است؛ لذا از حیث سند اعتبار ندارد.
از جهت دلالت نیز قابل قبول نیست؛ چون اصلًا محملى وجود نداشت تا حضرت زینب(س) سرش را به آن بکوبد.
زیرا اوّلا: در روایات آمده که اسیران را بر شترهاى بدون جهاز سوار کردند تا ناراحتى ببیند.
ثانیاً: محمل یک وسیله محترمانه است و هیچ‏ کس آن را براى اسیر خود انتخاب نمى‏ کند.
ضمن اینکه این عمل با توصیه های امام حسین(ع) بر صبر و شکیبایی حضرت زینب(س) منافات دارد.

روزى علی(ع) به او فرمود: تو به دار آویخته می شوى و حربه به تو خواهند زد و و سومین روز از سوراخ هاى بینى و دهانت خون باز شود که ریشت را رنگین نماید. سپس درختی که به آن آویخته می شود را به او نشان داد. میثم تا زنده بود به پاى آن درخت می آمد و نماز می خواند. عبید اللَّه که به کوفه آمد، دستور داد که او را زنده به دار بیاویزند. چون سه روز از به دار آویختن او گذشت حربه به میثم زدند در حالی که تکبیر می گفت و در آخر آن روز از بینى و دهانش خون سرازیر شد و به شهادت رسید.

وقتی لشکر عمربن سعد به کربلا رسید، فرستاده او نزد امام حسین(ع) آمد و پیغام عمر مبنی بر سوال از چرایی آمدن حضرت را به سوی کوفه ابلاغ کرد. امام فرمود، به دعوت مردم کوفه به این شهر آمده و حال اگر مردم از نظر خود برگشته اند، می تواند بازگردد. عمر سعد، سخن امام را به اطلاع ابن زیاد رساند، اما او در پاسخ گفت، امام و یارانش باید با یزید بیعت کنند. امام(ع) این خواسته را ردّ کرد. امام(ع) شب عاشورا نیز برای اتمام حجت، با عمربن سعد مذاکره کرد، اما او به بهانه های متعدد، از همراهی با حضرت شانه خالی کرد.

وقتی امام حسین(ع) وارد کربلا شد، عبیدالله بن زیاد برای ایشان نامه ای نوشت و امام را در صورت بیعت نکردن با یزید به مرگ تهدید کرد. امام حسین این نامه گستاخانه را به دور افکندند جوابی به آن ندادند. عبیدالله نامه دوم را وقتی که لشکر عمر سعد وارد کربلا شد فرستاد و در آن به عمربن سعد دستور داد که باید از امام حسین و همراهانش بیعت بگیرد و گرنه او تصمیم دیگری خواهد گرفت. امام حسین این خواسته ابن زیاد را به شدت رد کرد و اعلام کرد به هیچ قیمتی حتی مرگ، حاضر به این کار نیست.

حر بن یزید ریاحی از مردان شريف كوفه و بزرگ قبيله خود بود. ابن زياد او را به فرماندهى هزار نفر مأمور جلوگيرى از امام حسين(ع) نمود ولى در روز عاشورا چون تصميم «ابن سعد» را بر جنگيدن با امام حسین(ع) جدى يافت، لرزه بر پيكرش افتاد و آرام آرام از سپاه يزيد كناره گرفت و به سوى اردوگاه امام حسين(ع) شتافت و او اوّل كسى بود كه به ميدان رفت و شهيد شد.

عمر سعد تا ظهر روز يازدهم در كربلا ماند، سپس با اسيران حرم حسينى به سوى كوفه روانه شد. زنان را بر شتران بى جهاز سوار كرد و آنها را بدون پوشش مناسب، ميان دشمنان حركت داد و مانند اسيران بلاد كفر و در نهايتِ مصيبت و اندوه، كوچ داد.
سخنان و رفتار اسرای خاندان رسول الله(ص) باعث شد، تا تلاش فراوان دستگاه تبليغاتى بنى اميه براى وارونه نشان دادن واقعه كربلا، ناکام بماند و مردم كوفه از جنايت عظيمى كه در نزديكى شهر آنها رخ داده بود آگاه شوند، به گونه اى كه بذر انقلاب از همان زمان در کوفه پاشيده شد!

امام بعد از ممانعت حر، به کاروان خود دستور حرکت داد. سپاهیان حر مانع شدند و در پی سخنانی که میان امام و حر رد و بدل شد، حر، امام را تهدید به جنگ کرد. اما با دیدن شجاعت امام حسین(ع) از خود انعطاف نشان داد و ممانعت از حرکت کاروان امام را از روی اضطرار و معذوریت در مأموریتی که از ابن زیاد داشت، اظهار کرد و به کنایه به امام، سرانجام احتمالی و ناگوار رفتارهای مخالفت آمیزش با بنی امیه را یادآور شد. امام نیز سخنانی در مذمت زندگی ذلت بار و ستایش مرگ با عزت ایراد فرمودند.

در یکی از منزلگاه های کوفه امام حسین(ع) به عبیدالله بن حرّ جُعفی برخورد. عبیدالله با امام درباره اوضاع کوفه و بیعت شکنی کوفیان از ترس ابن زیاد سخن گفت. امام عبیدالله را به همراهی دعوت کرد. عبیدالله اظهار کرد در صورتی که کوفیان بر سر پیمانشان می ماندند او هم امام حسین(ع) را یاری می کرد، اما حالا فقط حاضر است امام را با اهدای اموال، اسب و شمشیرش یاری کند. امام که برای اتمام حجت و همراه ساختن انسانهای شجاع و بزرگ از عبیدالله دعوت به همراهی کرده بود، اعلام کرد که نیازی به اموالش ندارد.

امام حسین(ع) در طول مسیر کوفه و در ملاقات با آدم های مختلف همواره از حضرت یحیی و کشته شدن او یاد می کرد. حضرت یحیی به خاطر مخالفت با وقوع مفاسد اخلاقی کشته شد و سر بریده اش به عنوان هدیه برای زن ناپاکی برده شد. حضرت سیدالشهداء نیز به خاطر قیام علیه ظلم و فساد بنی امیه کشته شد و سر مبارک شان به عنوان نشانه پیروزی سپاه کوفه نزد ابن زیاد و یزید برده شد.