از جمله دلايلى كه با احتمال تحريف در قرآن منافات دارد و انديشوران آن‌را محكم‌ترين دليل بر نفى تحريف داشته‌اند، جنبه «اعجاز» قرآن است كه بر آن تحدى شده است. لذا احتمال فزونى در قرآن، باطل و مردودى است. زيرا لازمه آن اين است كه بشر مى‌تواند يك سوره كامل و شبيه قرآن در تمام جهات فصاحت و بلاغت آن عرضه نمايد، حال آنكه خداوند متعال مى‌فرمايد: «قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى أَنْ يَأْتوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لايَأتونَ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ كانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهيرآ»، «أَمْ يَقولونَ افْتَراهُ قُلْ فَأْتوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ مُفْتَرَياتٍ» و ... اين گونه تحدى آشكار هرگونه ادعا در مورد زيادى در سور و آيات قرآنى را بى‌اساس مى‌سازد همچنان كه احتمال تبديل را رد مى‌كند.

«قیس بن سعد» فرزند «سعد بن عباده» رئيس خزرج، و رئيس محافظان پيامبر(ص) و از شيعيان امام علی(ع) بود كه در همه جنگ ها در ركاب امام(ع) حاضر و از هر نظر مورد اعتماد بود.

ابوهیثم تیهان از اصحاب رسول خدا(ص) و اميرالمؤمنين(ع) است، او در تمامى غزوه هاى صدر اسلام جنگيد و جزو نخستين گروه انصار بود كه پيش از هجرت پيامبر (ص) در مكّه ايمان آوردند. او به خلافت ابوبكر تن نداد و امام علی(ع)، در زمان خلافتش او را بر بيت المال گمارد وعاقبت در جنگ صفین كشته شد.

روزى علی(ع) به او فرمود: تو به دار آویخته می شوى و حربه به تو خواهند زد و و سومین روز از سوراخ هاى بینى و دهانت خون باز شود که ریشت را رنگین نماید. سپس درختی که به آن آویخته می شود را به او نشان داد. میثم تا زنده بود به پاى آن درخت می آمد و نماز می خواند. عبید اللَّه که به کوفه آمد، دستور داد که او را زنده به دار بیاویزند. چون سه روز از به دار آویختن او گذشت حربه به میثم زدند در حالی که تکبیر می گفت و در آخر آن روز از بینى و دهانش خون سرازیر شد و به شهادت رسید.

پيامبر اكرم(ص) وقتي سخن از جنگ مي شد هيچ ترس و نگراني در چهره اش ديده نمي شد؛ اما وقتي سخن از قيامت و مسئله مرگ مي ‏شد، رنگ چهره مباركشان تغيير مي‏ كرد. اميرالمؤمنين(ع) مي فرمود: در شب جنگ بدر كه ديگران احساس خطر مي ‏كردند، رسول خدا(ص) پاي درختي ايستاد و تا صبح عبادت كرد. گويا فردا هرگز جنگي در پيش نيست! اما وقتي سخن از مرگ و عقبات پس از آن بود، صورتشان سرخ مي ‏شد گويا آن حضرت جهنم را مي ديد.

راويان احاديث مهدويّت از ميان صحابه بسيارند كه بعضی از آنها عبارتند از: حضرت علي(ع)، ابوامامه باهلى، صدى بن عجلان، ابوايوب انصارى، ابو سعيد خدرى، ابو سلمى، ابوالطفيل عامر بن واثله، جابر بن عبدالله انصارى، امام حسن(ع)، امام حسين(ع)، سلمان فارسى، طلحة بن عبيدالله، عباس بن عبدالمطلب، عبدالرحمن بن عوف و ... .

امام صادق(ع) در ارتباط با قبض روح انسان مومن می فرماید: «هنگامى که فرشته مرگ براى قبض روح انسان مومن مى آید، اظهار ناراحتى مى کند، فرشته مرگ مى گوید: اى ولى خدا ناراحت نباش! سوگند کس که محمد(ص) را مبعوث کرده، من بر تو از پدر مهربانترم، درست چشمهایت را بگشا و ببین، او نگاه مى کند، پیامبر(ص)، و ائمه معصومین(ع)، را مى بیند، ناگهان گوینده اى از سوى پروردگار بزرگ ندا مى دهد؛ به سوى پروردگارت باز گرد، در حالى که تو، به ولایت آنها راضى هستى و او با ثوابش از تو خشنود است.

 حجاج بن مسروق، از اصحاب اميرالمؤمنين(ع) و ساكن كوفه بود. هنگامى كه شنيد امام حسین(ع) به سوى كربلا در حركت است، خود به استقبال امام از كوفه خارج شد و در بين راه به آن حضرت ملحق شد. او در روز عاشورا پس از نبردى سنگين به افتخار شهادت نايل آمد.