«ربا» همانند موریانه اقتصاد سالم را نابود می کند. از این رو موضع گیری اسلام در برابر مسئله ربا آن چنان صریح و آشکار است که جای هیچ گونه شک و شبهه ای باقی نمی ماند. لذا خداوند در قرآن می فرماید: «آنچه را از [سود] ربا باقى مانده، رها کنید؛ اگر ایمان دارید، ... بدانید خدا و رسولش، به شما اعلان جنگ مى کنند». تعبیر به اعلان جنگ در قرآن، تنها در همین گناه کبیره آمده است. همچنین امام صادق(ع) در حدیثی می فرمایند: «هنگامی که خداوند بخواهد جمعیتی را نابود کند در آنها ربا آشکار می شود».

برخي از آيات قرآن، «شفاعت» را به كلى نفى مى كند، مانند آيه 48 سوره مدّثّر كه مي فرمايد: «شفاعت شفاعت كنندگان به حال آنها سودى نمى بخشد». اين آيه گرچه هرگونه شفاعت را به طور كلي در مورد اين گروه نفى مى كند؛ ولى تعبير به «شافعين» كه ظهور در فعليت دارد نشان مى دهد در آن روز شفاعت كنندگان و شفاعت شوندگانى هستند؛ ولى شفاعت آنها شامل حال گروهي كه پيوسته روز قيامت را تكذيب مى كردند و نماز و اطعام مسكين را به كلى ترك كرده بودند، نمى شود.

با این شواهد و قرائن که بيشترين تبليغات مسيحيت در كشورهاى آفريقایی صورت می گیرد که مركز نفوذ استعمار است و سردمداران كليسا پيوسته از دولت‌هاى استعمارى حمايت مى‌كنند و همچنین دولت‌هاى استعمارگر از سردمداران كليسا و اسرائيل كه از سوى اكثريت مردم دنيا منفور شناخته می شود هرگز از سوى ارباب كليسا مورد نكوهش جدّى قرار نگرفته است و ...

خداوند در سوره مائده در خصوص «تكبر» قوم یهود چنین می فرماید: «به یقین یهود و مشرکان را دشمن ترین مردم نسبت به مومنان خواهی یافت و نزدیک ترین آن ها را از نظر دوستی و محبت به مؤمنان کسانی می یابی که می گویند ما نصرانی هستیم». سپس به دلیل تفاوت قوم نصاري و يهود اشاره کرده و می فرماید: «این به خاطر آن است که در میان مسیحیان افرادی دانشمند و تارک دنیا هستند که تکبر نمی ورزند». از این تعبیر مي فهميم که یکی از عوامل اصلی عداوت یهود نسبت به اهل ایمان بر خلاف مسیحیان تکبر و استکبار آنان بوده است.

قوم يهود بر اثر «غرور و خودبينى» امتيازات نامعقولى براى خود قائل بودند و همين تفكّر غلط سبب گمراهى و طغيان آنها شد. به تصريح قرآن يهوديان مى‏ گفتند جز چند روزى آتش دوزخ به ما نمى‏ رسد و اين افترا و دروغى بود كه به خدا بسته بودند و آنها را در دينشان مغرور ساخته بود. بنابراين قوم یهود به دلیل غرور و خودبینی، خود را قوم برتر می شمردند و همه چیز را برای خود می خواستند و به دیگران به چشم حقارت نگاه می کردند.

آرزوها مراتبى دارند، گاه انسان آرزو مى‏ كند عمر بسيار طولانى يا جاويدان! داشته باشد؛ گاه آرزوها به سوى مسائل مادّى سرازير مي شود و گاه مقام و گاه شهوات و گاه همه اينها. تمام اقسامِ آرزوهاى دور و دراز، زشت و نكوهيده هستند هر چند بعضى زشت ‏تر از بعض ديگر محسوب مى‏ شوند.

«سَبت» در لغت، به معنى تعطیل عمل براى استراحت است؛ و روز شنبه را از این جهت«یوم السَّبت» نامیده اند که برنامه هاى کسب و کار معمولى در آن تعطیل شده بود. «اصحاب سبت» به جمعى از بنى اسرائیل گفته می شود که در ساحل دریاى احمر در بندرى به نام«ایله» زندگى مى کردند، وقتی که از طرف خداوند صید ماهى در روز شنبه ممنوع شد، آنها با فریب از آن دستور سرباز زده و لذا گرفتار مجازات دردناکى شدند و فقط عده کمی که آنها را امر به معروف و نهی از منکر می کردند نجات یافتند.

با تلاش حضرت موسی(ع)، قوم يهود از دست فرعون نجات يافت و به عظمت رسيد؛ اما به خاطر غرور از فلسطينيان شكست خورد و دچار اختلاف شد. سالها بعد، اشموئيل نبي(ع) به دادشان رسيد و «طالوت» را به پادشاهي آنان برگزيد. آنها نشانه اى خدائي بر اين انتخاب خواستند. ظاهر شدن «صندوق عهد» كه از يادگارهاى مهم انبياء بنى اسرائيل(ع) بود نشانه اين انتخاب شد. طالوت هم در راس سپاه عظيمي به جنگ جالوت رفت و پس از كشته شدن او به دست داود توانست بر دشمن غلبه كند.