آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام حسین(ع) در روز عاشورا پس از شهادت یارانش، با اهل حرم خداحافظی کرد و چون صدای گریه آن ها بلند شد، امام(ع) آن ها را آرام کرده و به سوی میدان شتافت.

در تاريخ آمده است : امام حسين(عليه السلام) هنگامى كه به هفتاد و دو تن از يارانش نگريست كه به خاك و خون افتاده اند به سوى خيمه رفت و ندا داد: «يا سَكينَةُ! يا فاطِمَةُ! يا زَيْنَبُ! يا اُمَّ كُلْثُومِ! عَلَيْكُنَّ مِنِّي السَّلامُ»؛ (اى سكينه! اى فاطمه! اى زينب! اى امّ كلثوم! خداحافظ من هم رفتم).
سكينه فرياد برآورد: پدرجان! آيا تسليم مرگ شده اى؟! امام(علیه السلام) پاسخ داد: «كَيْفَ لا يَسْتَسْلِمُ مَنْ لا ناصِرَ لَهُ وَ لا مُعينَ»؛ (چگونه تسليم نشود كسى كه يار و ياورى براى او نمانده است؟).
سكينه گفت: پدر جان! (حال كه چنين است) ما را به حرم جدّمان برگردان!
امام(علیه السلام) پاسخ داد: «هَيْهاتَ، لَوْ تُرِكَ الْقَطا لَنامَ»؛ (هيهات! اگر مرغ قطا را رها مى كردند در آشيانه اش آرام مى گرفت) (اشاره به اين كه ما را رها نخواهند كرد).
صداى گريه بانوان برخاست، امام آنان را آرام كرد و به سوى دشمن حمله ور شد. (1)، (2)