از نظر شیعه عدم جواز تقليد ابتدايى از ميّت مسلّم است و جمعى بر آن ادّعاى اجماع كرده‏ اند؛ ولى در مورد بقاى بر مجتهد ميّت در آن اعمالى كه از وى تقليد كرده است، بین علماء اختلاف است.
با توجه به اینکه غالباً علماى زنده از علماى پيشين از نظر معلومات پيشرفته ترند و تقليد از عالم حىّ سبب بالندگى مذهب و رمز حيات آن است، تقليد ابتدايى از ميّت جایز نیست.
ضمن اینکه پاسخ گویی و اجتهاد در مسائل مستحدثه (جدید) تقلید از مجتهد زنده را ضروری می نماید.

نویسندگان این دو کتاب ادعا نکرده اند که فقط احادیثی که ما نقل کرده ایم صحیح است؛ بلکه طبق اعتراف خود آنها روایات صحیحی که نیاورده اند بیشتر از روایات نقل شده بوده است. حتّی اگر حدیث غدیر در این دو کتاب می آمد باز هم پذیرفته نمی شد؛ چنانکه دلالت «حدیث منزلت» را که در این دو کتاب آمده پذیرفته نشده است! بخاری معاصر امام صادق(ع) بود؛ امّا از ایشان حدیثی نقل نکرده است! این رفتار نشان می دهد انگیزه های سیاسی و طایفی می تواند باعث بی اعتنایی به حق باشد.

اگر حدیثی سند صحیحی داشته باشد ولی در صحیح بخاری نیامده باشد، این امر دلیل بر ضعف آن نیست؛ زیرا بخاری تعهد کرده که روایات کتابش صحیح است، نه این که تمام روایات صحیح را در کتاب خود جمع آوری کند. 

برخى از مورخین مورد قبول اهل سنت که مضمون واقعه«یوم الدار» را نقل کرده اند عبارتند از: ابن اثیر، طبرى، ابن کثیر دمشقى، ابو الفداء، حلبى، زینى دحلان، ابن ابى الحدید، ابوجعفر اسکافى، نووى، خازن، بغوى، ابن کثیر، ابن عساکر، متقى هندى، حاکم حسکانى، نسائى، گنجى شافعى، زرندى حنفى، هیثمى، حموى، سیوطى، جرجى زیدان، احمد بن حنبل، حاکم نیشابورى، سبط بن جوزى، ابن سعد و دیگران. به گفته علامه امینی آنقدر اسناد روایت قوی است که مورخان آنرا مسلم دانسته و به صورت شعر و نثر آورده اند.

حدیث «علىٌّ منّى» را ده ها تن از علماى اهل سنت از جمله؛ ابن تیمیه، ابن حجر، ذهبى، سیوطى، خطیب بغدادى و... نقل نموده اند.

هر کس سخنی را به دروغ به پیامبر(ص) نسبت دهد از دروغ گویان است و مرتکب گناه کبیره شده و جایگاهش در آتش جهنم است. و بسیاری از بزگان اهل سنت مثل سيوطى، ابومحمّد جوينى، نووی و... نیز به این مطلب اشاره کرده اند.