موضوع ولادت امام زمان(عج) تصریحا و یا تلویحا در برخی منابع اهل سنت و طی قرون متمادی گزارش شده است. برای مثال در کتاب هایی چون اسنی المطالب، تذکره الخواص، کفایه الطالب، العبر، الصواعق، الاتحاف و الاعلام می توان نشانی از این گزارش ها یافت. حتی برخی از مولفین تعداد چنین گزارش هایی را در منابع اهل سنت تا 128 مورد شمرده اند. اما باید توجه داشت که بسیاری از این گزارش ها از سوی مولفین سنی مذهب، مورد قضاوت مبنی بر صحت یا عدم صحت قرار نگرفته اند.

گروهى از علماى اهل سنت به ولادت فرزندى براى امام حسن عسكرى(ع) به نام مهدى(عج) اعتراف نموده اند. مانند: ابن خلكان شافعى در «وفيات الأعيان و أنباء أبناء الزمان»، ابن اثير در «الكامل في التاريخ»، ابن حجر هيتمى در«الصواعق المحرقة»، ابن عربى در «فتوحات مكيه»، ياقوت حموى در «معجم البلدان» و ...

در کتب اهل سنت، امام حسن عسکرى(ع) از احترام ویژه اى برخوردار است. ابوعثمان عمرو بن بحر جاحظ در مدح ائمه(ع) می نویسد: «هر کدام از آنان عالم، زاهد، ناسک، شجاع، جواد، طاهر و تزکیه کننده اند... این سلسله براى هیچ خانواده اى از عرب یا عجم اتفاق نیفتاده است». هم چنین عباس بن نورالدین مکّى مى گوید: «نسبش مشهورتر از ماه شب چهارده است. او و پدرش معروف به عسکرى اند. و امّا فضایلش را زبان ها نمى توانند شماره کنند»، و عارف احمدعبدالغنى مى گوید: «او از حیث زهد و علم در مکانى عظیم قرار داشت».

ابن صبّاغ مالکى از محمّد بن حمزه دورى نقل مى کند: «توسط ابى هاشم داوود بن قاسم که برادر من بود، نامه اى به امام عسکرى(ع) نوشته و به سبب تنگدستی شدید از حضرت تقاضا کردم تا از خداوند براى من بى نیازى بخواهد؛ جوابى از طرف حضرت بر من رسید که: «پسر عمویت یحیى بن حمزه از دنیا رحلت نمود و صد هزار دینار به ارث گذاشته است. وارثى غیر از تو ندارد، و این ها همه به تو مى رسد. بر تو باد به میانه رویى، و پرهیز از اسراف». راوى مى گوید: بعد از چند روزى خبر مرگ پسر عمویم رسید و اموال او را به من دادند.

در عصر امام عسکری(ع)، قحطی سامرا را فرا گرفت و معتمد به مسلمانان دستور داد برای نماز باران به صحرا بروند، آنان سه روز دعا کردند اما باران نبارید. تا آن که جاثلیق مسیحی به همراه نصارا و راهبی به صحرا رفتند. راهب دعا کرد و بارلن بارید. خلیفه شگفت زده دستور داد امام را از حبس خارج کرده تا چاره ایی بیندیشند. امام فرمودند مسیحیان برای نماز خارج شوند، راهب مانند گذشته دست به آسمان بلند کرد امام این بار امام استخوانی را از راهب گرفت و فرمود: «هر گاه استخوان پیامبرى زیر آسمان آشکار شود باران مى بارد».

بسیارى از کتب اهل سنت با اشاره به ولادت حضرت مهدى(عج)، به ذکر نسب آن حضرت پرداخته اند. همانند ابوالفداء اسماعیل بن على شافعى که مى گوید: «حسن عسکرى پدر محمّد منتظر صاحب سرداب است. محمّد منتظر طبق رأى امامیه دوازدهمین امام است. از القاب او قائم، مهدى وحجت است». هم چنین شمس الدین محمّد بن طولون حنفى در شرح حال امامان مى گوید: «دوازدهمین آنان، فرزندش ابوالقاسم محمّد بن حسن است... ولادتش در روز جمعه نیمه شعبان سال 255 هجرى اتفاق افتاد و هنگام وفات پدر، پنج سال داشت».

منابع اهل سنت روایاتی را در نص بر امامت امام رضا(ع) نقل کرده اند. همانند ابن صباغ مالکى که می گوید: «موسى کاظم(ع) شخصى را به نزد ما فرستاد، آن گاه فرمود: آیا مى دانید که براى چه جهت شما را جمع کرده ام؟ گفتیم: خیر. حضرت فرمود: «شاهد باشید که این فرزندم ـ اشاره کرد به على بن موسى الرضا(ع) ـ وصىّ من و قائم به امر من و خلیفه بعد از من است». هم چنین داوود بن کثیر رقّى به امام کاظم(ع) عرض می کند: بعد از شما صاحب ما کیست؟ امام به فرزندش ابى الحسن(ع) اشاره کرد و فرمود: «این صاحب شما بعد از من است».

اتفاق مورّخين شيعه بر اين است که امام رضا(ع) همانند سایر ائمه(ع) به شهادت رسيده و بسیاری از اهل سنت نيز اين مطلب را قبول دارند. از آن جمله: ابن حجر، ابن صباغ مالکى، مسعودى، قلقشندى، قندوزى حنفى، احمد شبلى، حاکم نيشابورى، ابوزکریا موصلى، ابوالفرج اصفهانى، ابن طباطبا، شبلنجى، ابن حبّان و سمعانى و ابن ماجه قزوینى و بسیاری دیگر از ایشان.

ابن صبّاغ مالکى در ارتباط با امامت امام هادی(ع)، از اسماعیل بن مهران نقل می کند: «چون ابوجعفر محمّد جواد با درخواست معتصم از مدینه به بغداد رفت، هنگام خروج از مدینه به او عرض کردم، بعد از شما امر اطاعت به دست کیست؟ حضرت گریستند و با التفات فرمودند: «امر (امامت) بعد از من بر عهده فرزندم على است». همچنین از صاحب ارشاد نقل کرده: «امام بعد از ابى جعفر، فرزندش ابوالحسن على بن محمّد است؛ زیرا خصال امامت در او جمع، و فضل و علم در او به کمال رسیده بود، و به جهت ثبوت نصّ بر او از جانب پدرش».

ابن صبّاغ مالکى از یحیى بن یسار عنبرى نقل کرده که گفت: «امام هادى(ع) به فرزندش ابى محمّد حسن بن على(ع)، چهار ماه قبل از وفاتش وصیّت نمود و به عنوان جانشین خود در امامت او را معین کرد و در این امر من و جماعتى از موالیان خود را شاهد گرفت».