«علی محمد باب» می گوید: ازدواج با بیش از دو زن حرام است. «میرزا بهاء» نیز در این مورد از او تقلید و پیروی کرده و با لحن دیگری همان حکم را از آسمان نازل می کند. پسر میرزا بهاء وقتی اعتراضات و انتقادات به این حکم را در ممالک غربی می بیند به کلی منکر قضیه شده و حکم صریح "اقدس" را تأویل کرده و می گوید: این حکم مشروط به رعایت عدالت است و آن هم امری محال می باشد. در صورتی که اولا «باب» و «بهاء» حرفی از عدالت نزده اند و ثانیا رعایت عدالت عقلا محال نیست.

علی محمد باب خانه ی مسکونی اش در شیراز را کعبه قرار داده است و پیروانش را به زیارت آن فراخوانده است. چند نکته درباره احکام حج از نظر «باب» ضروری به نظر می رسد: 1- اسقاط مالکیّت از مالکین اطراف خانه "سیّد باب".2- تفسیر تمکّن و بی نیازی به اینکه در راه حج محزون نشود. 3- امر به حج تنها بخاطر این است که: در راه حج متلذذ شوند. 4- در صورت تمکن مالی، امر می شد که: کعبه و اطراف آن از الماس و اکسیر و عطر پر بشود. 5- لزوم زیارت خود "سیّد باب" و 18 نفر از اصحاب اولیه او. 6- ... .
 

بیان عربی کتاب علی محمد باب است. بیان عربی یازده واحد است و در ضمن هر واحد نوزده مطلب به ترتیب و شماره بیان می کند، و مثل بیان فارسی هر بابی به نحو مستقل ذکر نمی شود. بیان عربی مانند فهرست مفصّلی است از بیان فارسی، باختلاف آنکه در بیان عربی یازده واحد تمام ذکر شده است، و همه به عربی نوشته شده است. مطلع این کتاب با این عبارات مهمل و بی معنا شروع می شود: «بسم الله ذی العلم ذی العالمین الحمد لله العلم ذی العالمین و انّما البهاء من الله علی الواحد الاوّل ثمّ من یشاء ...».

 کتابی از علی محمد باب که در سرمقاله های آن نوشته است: للثمرة و ظاهرا منظور از ثمره صبح ازل باشد و یا به طور کلّی: خطاب به آیندگان بوده و به عنوان وصیّت برای آنان نوشته شده است. آغاز کتاب اینگونه است : «للثمرة، بسم الله الازل الازل، انّنی انا الله لا اله الّا انا الوحّاد الوحید انّنی انا الله لا اله الّا انا الاحّاد الحید انّنی انا الله لا اله الّا انا الصمّاد الصمید انّنی انا الله لا اله الّا انا الفرّاد الفرید انّنی انا الله...» در همه این مهملات می گوید: که من خدا هستم!!!!!
 

در اسلام، خدا وجودى یکتا و بى همتاست، هیچ گونه شبیه و نظیرى ندارد و از تمام عیوب و نواقص پاک و منزّه است. ولی خدا از نظر «باب» و «بهاء» خودشان هستند، تا آنجا که «بهاء» خودش را خالق خدایان می داند و علی محمد باب هم پس از نوشتن قریب دو صفحه مشتقّات «فردیّت» و یکتایى خداوند، براى این که به خدایى خودش لطمه وارد نشود، در آخر می گوید: البته به هر کس بخواهی فردیت را عطا می کنی.

منابع اساسی و مسلم بهائیت، مؤید این نظر است که قرآن مجید، در طول تاریخ، به هیچ وجه دستخوش تحریف نگشته است. «میرزا حسینعلی» در لوحی مندرج در کتاب «مائده آسمانی»، همچنین در کتاب «ایقان»، و «سورة الملوک» جزماً اعتراف و اذعان می دارد که: «قرآن به هیچ وجه و صورتی، تحریف در آن راه نیافته، و قرآن تمام بوده و اکنون نیز همان است که بوده است. تنها دلیلی که در عقیده بهائیت، موجب نسخ قرآن مجید شده است،  آنگونه که «میرزا حسینعلی» گفته، فقط مخالفت شیعیان با «باب» بوده نه چیز دیگر.
 

علیمحمد باب در کتاب های مختلفش نظیر صحیفه عدلیه و ابلاغیه الف، به وجود امام زمان و اعتقاد به او، غیبت آن حضرت، لزوم اطاعت از نواب عام ایشان در هنگامه غیبت کبری شهادت می دهد و به امام ابراز علاقه می کند و در تفسیر سوره اعلی رمز ماندگاری و عمر طولانی امام زمان(عج) را اعتدال بدن و امکانات بدنی آن امام می داند. همچنین فاضل مازندرانی در کتاب اسرار الآثار در تفسیر سوره کوثر و از قول علیمحمد باب به غیبت های دوگانه امام و موقعیت نواب خاص در زمان غیبت صغری اشاره می کند.

«علی محمد باب» در ابتدا طی نامه نگاری هایی که با برخی پیروانش داشت، ادعای مهدویت کرد و حتی برخی از آن پیروان به خاطر شدت شگفتی و دور از ذهن بودن چنین ادعایی از او روی گرداندند. او هنگامی که از زندان ماکو به چهریق برده می شد صریحا ادعای مهدویت نمود. چنین ادعایی علاوه بر ناسازگاری با شخص علیمحمد و نشانه هایی که درباره زمان ظهور در روایات گفته شده، با ادعای اولیه خود او مبنی بر ماموریت و واسطه بودن برای امام زمان(عج) نیز تناقض دارد.

علیمحمد باب ادعا می کند ظهورش در ردیف بعثت پیامبران اولوالعزم و نویدبخش دین جدیدی به نام بیان است. در کتاب بیان توضیح می دهد که قیامت پیروان هر کدام از پیامبران، با بعثت پیامبر بعدی و دعوت او به دین جدید شکل می گیرد و به همین جهت، ظهور خود را به عنوان به انتها رسیدن اسلام و شروع قیامت برای مسلمانان می داند. بر این اساس او معتقد است هر ظهوری قیامت ظهور قبلی است و شیء تا به مقام کمال نرسد، قیامت آن نمی شود. به همین منوال وی کتاب خود بیان را ناسخ قرآن و دین بیان را ناسخ اسلام می داند.

شواهد و مدارک فراوانی از کتاب های علی محمد باب و کتب بابیان و بهائیان وجود دارد که نشان می دهد علی محمد باب ادعای خدائی نیز کرده است. مثلا او در نامه ای به یکی از مریدانش، خود را خدای زنده و برپادارنده جهان معرفی می کند. یا در کتاب بیان، خود را خدا، پروردگار و خالق همه چیز معرفی می کند و از دیگران می خواهد به عنوان مخلوقات او را بپرستند. یا مثلا در نامه دیگری از یکی از پیروانش می خواهد که به الوهیت خود (باب) به عنوان تنها خدای مقتدر و محبوب شهادت دهد.