ایشان می نویسد: مأمون از ميان متكلمان فرق مختلف و پيروان مكاتب ضلال هر كس را كه مي شنيد قدرتي در بحث دارد، دعوت مي كرد تا امام(ع) را در تنگنای استدلال قرار دهد، و اين به سبب حسدي بود كه نسبت به مقام والای آن حضرت و دانش او داشت؛ امّا هركس با امام(ع) وارد مناظره مي شد، به مقام والای او در علم اعتراف می كرد و در برابر او خاضع مي شد؛ چرا كه خداوند متعال اراده كرده نور خود را كامل كند و آيين خويش را برتری بخشد و حجت خود را ياری دهد.

امام علی(ع) درباره مقام والای اهل بیت(ع) می فرمایند: «اهل بیت(ع)، زمامداران حقّ اند و پرچم هاى دين و زبان هاى گوياى صدق و راستى؛ حال كه چنين است، آنها را در بهترين جايى كه قرآن را در آن حفظ مى كنيد [در درون جان و روحتان] قرار دهيد و همچون تشنگان، براى سيراب شدن به سرچشمه هاى [زلالِ علومِ] آنان روى آوريد». آری بايستي محبّت اهل بيت پيامبر(ص) را در عمق روح و جان خود پذيرا شد! همان گونه كه بهترين جايگاهِ قرآن، روح و جان انسان است.