امام علی(ع) درباره شرح حالات ستارگان، به دو حالت آنها اشاره می کند: گاه يك ستاره، يا يك مجموعه به طرف بالا حركت مى كند كه نامش «صعود» است و گاه به طرف پايين حركت مى كند، كه نامش «هبوط» است. روشن ترين مثالِ آن خورشيد است كه از اوّل زمستان شروع به اوج گيرى در مدار خود مى كند و هر روز در محل بالاترى در آسمان ديده مى شود تا اوّل تابستان كه به نهايت اوج خود مى رسد و سپس از آغاز تابستان هبوط آن شروع مى شود و در اوّل زمستان به پايين ترين نقطه در افق مى رسد.

خداوند در قرآن از «آسمان‌هاى هفت ‌گانه» سخن گفته و می فرماید: «خداوند همان كسى است كه هفت آسمان را آفريد و از زمين نيز همانند آنها را ايجاد كرد». در واقع مقصود از «سماوات سبع»، همان معنى واقعى آسمان‌ هاى هفت ‌گانه است. يعنى مجموعه ‌اى از ستارگان و كواكب عالم بالا؛ و منظور از عدد هفت همان تعداد معروف است و نه کثرت. اما بر اساس آیات دیگر؛ تمام آنچه را که از ستارگان، سيّارات، و كهكشان ‌ها مى ‌بينيم، مربوط به آسمان اول است، و در ماوراى آن شش مجموعه ديگر وجود دارد که هنوز از دسترس علم بشر خارج است.

امام علی(ع) در بخشی از خطبه اول نهج البلاغه، با سه جمله آفرینش فضا را بیان نموده است. در قسمت اوّل، اشاره به گشودن فضا و در قسمت دوّم، ایجاد اطراف و جوانب آن و در قسمت سوّم، اشاره به طبقات آن می نماید. این سخن نشان مى دهد که نخستین آفرینش در جهان مادّه، آفرینش فضاى جهان بوده است.

«هلال» به معنى ماه در شب اول و دوم است و بعضى گفته اند: در سه شب نخستین «هِلال» نام دارد و بعداً به آن «قَمَر» مى گویند.  ماه، یک تقویم طبیعى براى تمام افراد بشر محسوب مى شود که مردم اعم از باسواد و بى سواد و در هر نقطه اى از جهان می توانند از این تقویم طبیعى استفاده کنند. یکى از امتیازات قوانین اسلام این است که دستورات آن بر طبق مقیاس هاى طبیعى قرار داده شده است؛ زیرا مقیاس هاى طبیعى وسیله اى است که در اختیار همگان قرار دارد. 

ازليت و ابديت اين جهان كنونى مفهومى ندارد، جهان مادى حتماً آغازى دارد و بر خلاف تصور بعضى، طول عمر آن به بى نهايت نمى پيوندد، زيرا اگر بى نهايت سال بر عمر آن گذشته بود، بايد بى نهايت سال پيش تمامى اتم هاى آن تجزيه و تبديل به انرژى شده باشند. تمام مشاهدات موجود نشان مى دهد كه جهان رو به «فرسودگى» مى رود، زيرا مى دانيم جهان از اتم ها تشكيل شده و اتم هاى جهان همه بدون استثناء در حال تجزيه اند.

مراد از آسمان‌هاى هفتگانه، مجموعه‌اى از ستارگان و كواكب عالم بالا است و منظور از عدد هفت همان عدد معروف است نه عدد تكثير به معنى بسيار. از آيات ديگر قرآن نيز بر مى‌آيد كه تمام آنچه از ستارگان و سيّارات و كهكشان‌ها مى‌بينيم مجموعه آسمان اول است و در ماوراى آن، شش مجموعه عظيم ديگر (شش آسمان) وجود دارد كه بعضى برتر از بعض ديگر است و تاكنون از دسترس علم انسان بيرون بوده است.

با عنايت به فراواني کهکشانها و وسعت شگفت آورشان که بيش از ميليونها ستاره و سياره با امکان زيست دارند، مانعي براي وجود حيات و یا حتي تمدن در کرات ديگر نيست. چه بسا با مطالعه نزديکتر و دقيقتر، حياتي متفاوت از زندگي در زمين کشف شود. بسياري از دانشمندان آمريکايي، روسي و ...کاملا معتقدند علاوه بر زمين تمدن هاي ديگري نيز در کيهان وجود دارد که چه بسا پيشرفته تر باشند. علائم راديوئي بدست آمده از فضا هم اين مطلب را تائيد مي نمايد.

از جمله آثار و برکات خورشيد: 1- زندگى بشر و تمام موجودات زنده، نياز به حرارت و نور دارد. 2- تمام مواد غذائى به وسيله نور آفتاب تأمين مى شود. 3- تمام رنگ ها، زيبائى ها و جلوه هائى که در جهان طبيعت مى بينيم با تابش آفتاب ارتباط دارد. 4- منشأ باران هاى حيات بخشی که از ابرها فرو مى ريزند می باشد. 5- بادها که موجب تعديل هوا و جابه جا کردن ابرها و ... هستند بر اثر تابش نور آفتاب به وجود مى آيند. 6- مواد و منابع انرژى زا با وجود آفتاب گره مى خورد و ...

منظور ستارگان درخشانى است که نور آنها پرده هاى ظلمت را مى شکافد و در چشم آدمى نفوذ مى کند.

منظور از ثاقب، یا شهاب که یک پدیده آسمانى است می باشد و یا منظور ستارگان بلند و درخشان آسمان است؛ لذا تفسیر آن به ستاره زحل از قبیل بیان یک مصداق روشن آن است.