سوره بیّنه، به رسالت جهانى پیامبر(ص) و آمیخته بودن آن با دلائل و نشانه هاى روشن، اشاره مى کند؛ در ضمن، این حقیقت را نیز در بردارد که: اصول دعوت انبیاء، مانند ایمان و توحید و نماز و روزه، اصولى است ثابت و جاودانى که در همه ادیان آسمانى وجود داشته است. در بخش دیگرى از این سوره، موضع گیرى هاى مختلف اهل کتاب و مشرکان را در برابر اسلام مشخص مى کند.

منظور از ثاقب، یا شهاب که یک پدیده آسمانى است می باشد و یا منظور ستارگان بلند و درخشان آسمان است؛ لذا تفسیر آن به ستاره زحل از قبیل بیان یک مصداق روشن آن است.

آنها جمعیتى از پیروان نوح(ع) بوده اند، و ذکر این عده در ردیف مؤمنان، یهود و نصارا نیز دلیل آن است که اینان مردمى متدین به یکى از ادیان آسمانى بوده، به خداوند و قیامت نیز ایمان داشته اند.
در اثر کمى جمعیت، نهان داشتن آئین، وضع آنها به صورت اسرارآمیزى در آمده، و جمعیت آنها به سوى انقراض مى رود. این به خاطر همان اعتقادات و احکام خاص و اغسال مفصل و حرام دانستن ازدواج با غیر هم کیش خود و دستور به رهبانیت است.
 

اصل بروج به معنای ظهور است؛ لذا دیوار بلند شهر، یا محل اجتماع لشگر که آشکارتر است را برج می نامند، اما برج های آسمانی که در آیه 61 سوره فرقان آمده اشاره به صورت هاى مخصوص فلکى است که خورشید و ماه در هر فصل و هر موقعى از سال در برابر یکى از آنان قرار مى گیرد مثلا مى گویند: خورشید در برج حَمَل قرار گرفته و...، و بیانگر نظم دقیق مسیر خورشید و ماه در آسمان است و شاهد گویائى است بر وجود پروردگارى که مدبّر عالم است.

کسانى که این ایراد را مى کنند، اراده تکوینى و تشریعى را با هم اشتباه کرده اند؛ زیرا هدف از خلقت، عبادت اجبارى نبوده، بلکه عبادت توأم با اختیار است. خداوند انسان را آماده براى اطاعت ساخته، و عقل و قواى مختلف را از درون، و پیامبران و کتب آسمانى و برنامه هاى تشریعى را از بیرون، فراهم نموده است، ولی مؤمن از امکانات خود بهره بردارى نموده و کافر ننموده است. در روایات نیز به این مسئله اشاره شده که خدا انسان را آفرید تا دستور عبادت به آنها دهد.

برخی ذکر را قرآن و زبور را سایر کتب آسمانی دانسته اند ولی با توجه به تعبیراتى که در آیه به کار رفته منظور از زبور، کتاب مزامیر داود(ع) و ذکر به معنى تورات است.

شرایع آسمانى در حقیقت، شریعت واحدى هستند که بر اثر تکامل اجتماعات بشرى، تکامل یافته و سرانجام به صورت یک آیین جامع به وسیله خاتم پیامبران(ص) براى بشر عرضه شده است. مسأله خاتمیّت از نظر علمای اسلامى از ضروریّات دین است و برخی از آیات مانند: «ما کانَ مُحَمّد اَبا اَحَد مِنْ رِجالِکُمْ وَ لکِنْ رَسُولَ اللهِ و خاتَمَ النَّبِیّینَ...» و روایاتی مانند: «اِنَّ اللهَ خَتَمَ بِنَبِیِّکُمُ النّبِیینَ...» به آن تصریح دارد.

قرآن می گوید: خورشید و ماه و زمین، از روز اوّل براى بشر مسخّر و رام شده اند، در صورتى که بشر به منابع و منافع آنها یکجا دست نیافته است، بلکه تدریجاً و در هر عصرى تا حدودى از آن آگاه می شود. بنابراین، چه مانعى دارد در عین این که سیّارات از روز اوّل براى بشر رام بوده، ولى بشر در طول زمان از آن استفاده بیشترى بنماید و به کرات آسمانى دست یابد و آنچه قرآن فرموده: «وَسَخَّرَ لَکُمْ مَا فِى السَّماوَاتِ» بطور اَتَم و اکمل مصداق پیدا کند.