سوره ماعون
أَ رَأَیْتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ
فَذلِکَ الَّذی یَدُعُّ الْیَتیمَ
وَ لا یَحُضُّ عَلى طَعامِ الْمِسْکینِ
فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ
الَّذینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ
الَّذینَ هُمْ یُراءوُنَ
وَ یَمْنَعُونَ الْماعُونَ
آیا کسى که روز جزا را پیوسته انکار مى کند دیدى؟!
او همان کسى است که یتیم را با خشونت مى راند.
و (دیگران را) به اطعام مسکین تشویق نمى کند!
پس واى بر نمازگزارانى که،
در نماز خود سهل انگارى مى کنند!
همان کسانى که ریا مى کنند.
و دیگران را از وسائل ضرورى زندگى منع مى نمایند!
در شأن نزول این سوره، بعضى گفته اند: درباره «ابوسفیان» نازل شده، که هر روز دو شتر بزرگ نحر مى کرد، و خود، اطرافیان و یارانش از آن استفاده مى نمودند، اما روزى یتیمى آمد و تقاضاى چیزى کرد، او با عصایش بر او زد و او را دور کرد.
بعضى دیگر گفته اند: آیه درباره «ولید بن مغیره» یا «عاص بن وائل» نازل شده است.(1)
* * *
1. «مجمع البیان»، ذیل آیات مورد بحث; «بحار الانوار»، ج 18، ص175 ; «قرطبى»، ج 20، ص210 .