لَنْ یَسْتَنْکِفَ الْمَسیحُ أَنْ یَکُونَ عَبْداً لِلّهِ وَ لاَ الْمَلائِکَةُ الْمُقَرَّبُونَ وَ مَنْ یَسْتَنْکِفْ عَنْ عِبادَتِهِ وَ یَسْتَکْبِرْ فَسَیَحْشُرُهُمْ إِلَیْهِ جَمیعاً
هرگز مسیح از این ابا نداشت که بنده خدا باشد; و نه فرشتگان مقرّب او (از این ابا دارند). و آنها که از عبودیت و بندگى او، روى برتابند و تکبّر کنند، به زودى همه آنها را (درقیامت) نزد خود جمع خواهد کرد.
جمعى از مفسران در شأن نزول این آیه، چنین روایت کرده اند: طایفه اى از مسیحیان «نجران» خدمت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)رسیده، عرض کردند: چرا نسبت به پیشواى ما خرده مى گیرى؟
پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: من چه عیبى بر او گذاشته ام؟
گفتند: تو مى گوئى او بنده خدا و پیامبر او بوده است. آیه فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.(1)
* * *
1. «مجمع البیان»، ذیل آیه مورد بحث; «تفسیر صافى»، ج 1، ص524; «نور الثقلین»، ج 1، ص577; «کنز الدقائق»، ج 2، ص695.