وَ لَوْلا فَضْلُ اللّهِ عَلَیْکَ وَ رَحْمَتُهُ لَهَمَّتْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ أَنْ یُضِلُّوکَ وَ ما یُضِلُّونَ إِلاّ أَنْفُسَهُمْ وَ ما یَضُرُّونَکَ مِنْ شَیْء وَ أَنْزَلَ اللّهُ عَلَیْکَ الْکِتابَ وَالْحِکْمَةَ وَ عَلَّمَکَ ما لَمْ تَکُنْ تَعْلَمُ وَ کانَ فَضْلُ اللّهِ عَلَیْکَ عَظیماً
اگر فضل و رحمت خدا شامل حال تو نبود، گروهى از آنان تصمیم داشتند تو را گمراه کنند; اما جز خودشان را گمراه نمى کنند; و هیچ گونه زیانى به تو نمى رسانند. و خداوند، کتاب و حکمت بر تو نازل کرد; و آنچه را نمى دانستى، به تو آموخت; و فضل خدا بر تو (همواره) بزرگ بوده است.
این آیه اشاره به گوشه دیگرى از حادثه «بنى ابیرق» است که در چند آیه قبل (105 و 106) تحت عنوان شأن نزول ذکر شد، اما بعضى براى این آیه شأن نزول دیگرى ذکر کرده اند و آن این که: هیأتى از طایفه «بنى ثقیف» خدمت پیامبر(صلى الله علیه وآله)آمده، گفتند: ما با دو شرط با تو بیعت مى کنیم:
نخست این که: بت هاى خود را با دست خود نشکنیم.
دیگر این که: بر ما مهلت دهى تا یک سال دیگر بت «عزّى» را پرستش کنیم!
خداوند به پیامبر(صلى الله علیه وآله) خود دستور داد: در برابر پیشنهادهاى آنها به هیچ وجه انعطافى نشان ندهد، آیه فوق نازل شد و به پیامبر(صلى الله علیه وآله) اعلام کرد که لطف خدا او را در برابر این وسوسه ها حفظ مى کند.
