سوره لقمان
وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْتَرِی لَهْوَ الْحَدِیثِ لِیُضِلَّ عَنْ سَبِیلِ اللّه بِغَیْرِ عِلْم وَ یَتَّخِذَها هُزُواً أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ مُهِینٌ
و بعضى از مردم سخنان بیهوده را مى خرند، تا مردم را از روى نادانى، از راه خدا گمراه سازند و آیات الهى را به استهزا گیرند; براى آنان عذابى خوارکننده است!
بعضى از مفسران گفته اند: آیه مورد بحث، درباره «نضر بن حارث» نازل شده است.
او مرد تاجرى بود که به «ایران» سفر مى کرد، و در ضمن، داستان هاى «ایرانیان» را براى «قریش» بازگو مى نمود، مى گفت: اگر «محمّد» براى شما سرگذشت «عاد و ثمود» را نقل مى کند، من داستان هاى «رستم و اسفندیار»، و اخبار «کسرى» و سلاطین عجم را باز مى گویم!، آنها دور او را گرفته، استماع قرآن را ترک مى گفتند.
بعضى دیگر گفته اند: این قسمت از آیات، درباره مردى نازل شده که کنیز خواننده اى را خریدارى کرده بود، شب و روز براى او خوانندگى مى کرد و او را از یاد خدا غافل مى ساخت.
مرحوم «طبرسى» مفسر بزرگ، بعد از ذکر این شأن نزول، مى گوید:
حدیثى که از پیامبر(صلى الله علیه وآله) در این زمینه نقل شده، شأن نزول فوق را تأیید مى کند; چرا که آن حضرت(صلى الله علیه وآله) فرمود: لایَحِلُّ تَعْلِیْمُ الْمُغَنِّیاتِ وَ لا بَیْعُهُنَّ، وَ أَثْمانُهُنَّ حَرامٌ وَ قَدْ نَزَلَ تَصْدِیْقُ ذلِکَ فِى کِتابِ اللّه تَعالى: وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِیْثِ...:
«آموزش دادن کنیزان خواننده، و خرید و فروش آنها حرام است و درآمدى که از این راه به دست مى آید نیز حرام است، گواه این مطلب چیزى است که خداوند در کتابش فرموده: وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَشْتَرِى لَهْوَ الْحَدِیْثِ...».
* * *
