إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا کانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یَضْحَکُونَ
وَ إِذا مَرُّوا بِهِمْ یَتَغامَزُونَ
وَ إِذَا انْقَلَبُوا إِلى أَهْلِهِمُ انْقَلَبُوا فَکِهِینَ
وَ إِذا رَأَوْهُمْ قالُوا إِنَّ هؤُلاءِ لَضالُّونَ
وَ ما أُرْسِلُوا عَلَیْهِمْ حافِظِینَ
فَالْیَوْمَ الَّذِینَ آمَنُوا مِنَ الْکُفّارِ یَضْحَکُونَ
عَلَى الاَْرائِکِ یَنْظُرُونَ
هَلْ ثُوِّبَ الْکُفّارُ ما کانُوا یَفْعَلُونَ
بدکاران (در دنیا) پیوسته به مؤمنان مى خندیدند.
و هنگامى که از کنارشان مى گذشتند آنان را با اشاره مسخره مى کردند.
و چون به سوى خانواده خود باز مى گشتند مسرور و خندان بودند.
و هنگامى که آنها را مى دیدند مى گفتند: «اینها گمراهانند»!
در حالى که هرگز مأمور مراقبت و متکفل آنان (مؤمنان) نبودند.
ولى امروز مؤمنان به کفار مى خندند.
در حالى که بر تخت هاى آراسته بهشتى نشسته و (به سرنوشت شوم آنها)مى نگرند!
آیا (با این حال) کافران پاداش اعمال خود را گرفتند؟!
مفسران براى این آیات، دو شأن نزول نقل کرده اند:
نخست این که: روزى على(علیه السلام) و جمعى از مؤمنان از کنار جمعى از کفار «مکّه» گذشتند، آنها به على(علیه السلام)و مؤمنان خندیدند و استهزاء کردند، آیات فوق نازل شد و سرنوشت این گروه کافر استهزاء کننده را در قیامت روشن ساخت.
«حاکم ابوالقاسم حسکانى» در «شواهد التنزیل» از «ابن عباس» چنین نقل مى کند: «منظور از «إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا» منافقان قریش و منظور از «الَّذِینَ آمَنُوا» على بن ابیطالب(علیه السلام) و یاران او است».
دیگر این که: آیات فوق درباره افرادى همچون «عمّار»، «صُهَیب»، «خبّاب»، «بلال»، و سایر فقراى مؤمنین که مورد استهزاء مشرکان قریش همچون «ابوجهل»، «ولید بن مغیره»، و «عاص بن وائل»، واقع مى شدند، نازل شده.
جمع میان این دو شأن نزول نیز کاملاً ممکن است.
* * *
