سوره همزه   

وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَة لُمَزَة

الَّذی جَمَعَ مالاً وَ عَدَّدَهُ

یَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ

کَلاّ لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ

وَ ما أَدْراکَ مَا الْحُطَمَةُ

نارُ اللّهِ الْمُوقَدَةُ

الَّتی تَطَّلِعُ عَلَى الاَْفْئِدَةِ

إِنَّها عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ

فی عَمَد مُمَدَّدَة

واى بر هر عیبجوى مسخره کننده اى!

همان کس که مال فراوانى جمع آورى و شماره کرده (بى هیچ قید و شرطى)!

او گمان مى کند که اموالش او را جاودانه مى سازد.

چنین نیست (که مى پندارد); به زودى در «حطمه» (آتشى خردکننده) پرتاب مى شود.

و تو چه مى دانى «حطمه» چیست؟!

آتش برافروخته الهى است.

آتشى که از دل ها سر مى زند!

این آتش بر آنها فرو بسته شده.

در ستون هاى کشیده و طولانى!

جمعى از مفسران چنین گفته اند: آیات این سوره، درباره «ولید بن مغیره» نازل شده است، که در پشت سر پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)غیبت مى کرد، و در پیش رو طعن و استهزاء مى نمود.

بعضى دیگر، آن را درباره افراد دیگرى از سران شرک و دشمنان کینه توز و سرشناس اسلام مانند: «اخنس بن شریق»، «امیة بن خلف» و «عاص بن وائل» دانسته اند.(1)

ولى، چنانچه این شأن نزول ها را بپذیریم، باز عمومیت مفهوم آیات شکسته نمى شود، بلکه شامل تمام کسانى است که داراى این صفاتند.

* * *

1. «مجمع البیان»، ذیل آیات مورد بحث; «المیزان»، ج 20، ص360; «قرطبى»، ج 20، ص183 .