لَیْسَ عَلَیْکَ هُداهُمْ وَ لکِنَّ اللّهَ یَهْدی مَنْ یَشاءُ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَیْر فَلاَِنْفُسِکُمْ وَ ما تُنْفِقُونَ إِلاَّ ابْتِغاءَ وَجْهِ اللّهِ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَیْر یُوَفَّ إِلَیْکُمْ وَ أَنْتُمْ لا تُظْلَمُونَ
هدایت آنها بر تو نیست; (بنابراین، ترک انفاق به غیر مسلمانان، براى اجبار به اسلام، صحیح نیست) ولى خداوند، هر که را بخواهد (و شایسته بداند)، هدایت مى کند. و آنچه را از خوبى ها و اموال انفاق مى کنید، براى خودتان است; (ولى) جز براى رضاى خدا، انفاق نکنید! و آنچه از خوبى ها انفاق مى کنید، (پاداش آن) به طور کامل به شما داده مى شود; و به شما ستم نخواهد شد.
در «تفسیر مجمع البیان» از «ابن عباس» نقل شده: مسلمانان حاضر نبودند به غیر مسلمین انفاق کنند، آیه فوق نازل شد و به آنها اجازه داد که در مواقع لزوم این کار را انجام دهند.
شأن نزول دیگرى براى آیه فوق نقل شده که بى شباهت به شأن نزول اوّل نیست و آن این که: زن مسلمانى به نام «اسماء» در سفر «عمرة القضاء» در خدمت پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) بود، مادر و جده آن زن، به سراغ او آمدند و از او کمکى خواستند، و از آنجا که آن دو نفر مشرک و بت پرست بودند «اسماء» از کمک به آنها امتناع ورزید، گفت: باید از پیامبر(صلى الله علیه وآله) اجازه بگیرم; زیرا شما پیرو آئین من نیستید، سپس نزد پیامبر(صلى الله علیه وآله)آمد اجازه خواست، آیه مورد بحث نازل گردید.
* * *
