لَیْسُوا سَواءً مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ یَتْلُونَ آیاتِ اللّهِ آناءَ اللَّیْلِ وَ هُمْ یَسْجُدُونَ
یُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ الْیَوْمِ الاْخِرِ وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ یُسارِعُونَ فِی الْخَیْراتِ وَ أُولئِکَ مِنَ الصّالِحینَ
وَ ما یَفْعَلُوا مِنْ خَیْر فَلَنْ یُکْفَرُوهُ وَ اللّهُ عَلیمٌ بِالْمُتَّقینَ
آنها یکسان نیستند; از اهل کتاب، جمعیتى هستند که (به حق) قیام مى کنند; وپیوسته در اوقات شب، آیات خدا را مى خوانند; در حالى که سجده مى نمایند.
به خدا و روز واپسین ایمان مى آورند; امر به معروف و نهى از منکر مى کنند; و در انجام کارهاى نیک، پیشى مى گیرند; و آنها از صالحانند.
و آنچه از اعمال نیک انجام دهند، هرگز کفران نخواهد شد; (و پاداش شایسته آن را مى بینند) و خدا از پرهیزکاران، آگاه است.
مى گویند: هنگامى که «عبداللّه بن سلام» ـ از دانشمندان یهود ـ با جمع دیگرى از آنها اسلام آوردند، یهودیان و مخصوصاً بزرگان آنها از این حادثه، بسیار ناراحت شدند، و در صدد بر آمدند آنها را متهم به شرارت سازند تا در انظار یهودیان، پست جلوه کنند، و عمل آنها سرمشقى براى دیگران نشود، لذا علماى یهود این شعار را در میان آنها پخش کردند که تنها جمعى از اشرار ما به اسلام گرویده اند! اگر آنها افراد درستى بودند آئین نیاکان خود را ترک نمى گفتند و به ملت یهود خیانت نمى کردند، آیات فوق نازل شد و از این دسته دفاع کرد.
* * *
