وَ إِذا جاءَتْهُمْ آیَةٌ قالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتّى نُؤْتى مِثْلَ ما أُوتِیَ رُسُلُ اللّهِ اللّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ سَیُصیبُ الَّذینَ أَجْرَمُوا صَغارٌ عِنْدَ اللّهِ وَ عَذابٌ شَدیدٌ بِما کانُوا یَمْکُرُونَ
و هنگامى که آیه اى براى آنها بیاید، مى گویند: «ما هرگز ایمان نمى آوریم، مگر این که همانند چیزى که به پیامبران خدا داده شده، به ما هم داده شود»! خداوند آگاه تر است که رسالت خویش را کجا قرار دهد! به زودى کسانى که مرتکب گناه شدند، (و مردم را از راه حق منحرف ساختند،) در مقابل مکر (و فریب و نیرنگى) که مى کردند، گرفتار حقارت در پیشگاه خدا، و عذاب شدید خواهند شد.
مرحوم «طبرسى» در «مجمع البیان» مى نویسد: این آیه درباره «ولید بن مغیره» ـ که از سران معروف بت پرستان و به اصطلاح مغز متفکر آنها محسوب مى شد ـ نازل گردیده است.
او به پیامبر(صلى الله علیه وآله) مى گفت: اگر نبوت راست باشد من به احراز این مقام از تو سزاوارترم; زیرا هم سنّم از تو بیشتر است و هم مالم!
و بعضى گفته اند: درباره «ابوجهل» نازل شده است; زیرا او تصور مى کرد: مسأله نبوت هم باید مرکز رقابت ها قرار گیرد.
او مى گفت: ما و قبیله «بنى عبد مناف» (طایفه پیامبر(صلى الله علیه وآله)) در همه چیز با هم رقابت داشتیم و همچون دو اسب مسابقه، دوش به دوش هم پیش مى رفتیم، تا این که آنها ادعا کردند پیامبرى از میان ما برخاسته که وحى به او مى شود.
ولى ممکن نیست ما به او ایمان بیاوریم مگر این که بر ما نیز وحى شود، همان طور که بر او وحى مى شود!!
سوره اعراف
* * *
