هذانِ خَصْمانِ اخْتَصَمُوا فِی رَبِّهِمْ فَالَّذِینَ کَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِیابٌ مِنْ نار یُصَبُّ مِنْ فَوْقِ رُؤُسِهِمُ الْحَمِیمُ
اینان دو گروهند که درباره پروردگارشان به مخاصمه و جدال پرداختند; کسانى که کافر شدند، لباس هائى از آتش براى آنها بریده شده، و مایع سوزان و جوشان برسرشان ریخته مى شود.
جمعى از مفسران شیعه و اهل تسنن، شأن نزولى براى آیه فوق نقل کرده اند که فشرده اش این است:
«روز جنگ بدر، سه نفر از مسلمانان (على(علیه السلام)، حمزه، و عبیدة بن حارث بن عبدالمطلب) به میدان نبرد آمدند، و به ترتیب «ولید بن عتبه» و «عتبة بن ربیعه» و «شیبة بن ربیعه» را از پاى در آوردند، آیه فوق نازل شد، و سرنوشت این مبارزان را بیان کرد.
ونیز نقل کرده اند:«ابوذر» سوگندیادمى کرد:این آیه درباره مردان فوق نازل شده».(1)
ولى همان گونه که بارها گفته ایم وجود شأن نزول خاص، هرگز مانع عمومیت مفهوم آیه نمى شود.
* * *
1. این شأن نزول را «طبرسى» در «مجمع البیان»، ج 7، ص77، و «فخر رازى» در «تفسیر کبیر»، ج 23، ص21 و «آلوسى» در «روح المعانى» و «سیوطى» در «اسباب النزول»، و «قرطبى» در تفسیر خود آورده اند.