قَدْ کانَ لَکُمْ آیَةٌ فی فِئَتَیْنِ الْتَقَتا فِئَةٌ تُقاتِلُ فی سَبیلِ اللّهِ وَ أُخْرى کافِرَةٌ یَرَوْنَهُمْ مِثْلَیْهِمْ رَأْیَ الْعَیْنِ وَ اللّهُ یُؤَیِّدُ بِنَصْرِهِ مَنْ یَشاءُ إِنَّ فی ذلِکَ لَعِبْرَةً لاُِولِی الاَْبْصارِ
در دو گروهى که (در میدان جنگ بدر،) با هم رو به رو شدند، نشانه (و درس عبرتى) براى شما بود: یک گروه، در راه خدا نبرد مى کردند; و جمع دیگرى که کافر بودند، (در راه شیطان و بت،) در حالى که آنها (گروه مؤمنان) را با چشم خود، دوبرابر آنچه بودند، مى دیدند. (و این خود عاملى براى وحشت و شکست آنها شد). و خداوند، هر کس را بخواهد (و شایسته بداند)، با یارى خود، تأیید مى کند. در این،عبرتى است براى بینایان.
این آیه، در مورد چگونگى جنگ «بدر» نازل شده است، چنان که مفسران گفته اند: در جنگ بدر تعداد مسلمانان 313 نفر بود، 77 نفر آنها از مهاجران و 236 نفر آنها از انصار بودند.
پرچم مهاجران در دست على(علیه السلام) و سعد بن عباده پرچمدار انصار بود، آنان تنها با داشتن هفتاد شتر و دو اسب و شش زره و هشت شمشیر، در این نبرد بزرگ شرکت کرده بودند.
با این که سپاه دشمن بیش از هزار نفر با اسلحه کافى بودند و یک صد اسب داشتند، مسلمانان با دادن بیست و دو نفر شهید (14 نفر از مهاجران و 8 نفر از انصار) به دشمن، که هفتاد کشته و هفتاد اسیر داد غالب شدند، و با پیروزى کامل به «مدینه» مراجعت کردند، این آیه گوشه اى از ماجراى بدر را بازگو مى کند.
* * *
