وَ لَقَدْ جِئْتُمُونا فُرادى کَما خَلَقْناکُمْ أَوَّلَ مَرَّة وَ تَرَکْتُمْ ما خَوَّلْناکُمْ وَراءَ ظُهُورِکُمْ وَ ما نَرى مَعَکُمْ شُفَعاءَکُمُ الَّذینَ زَعَمْتُمْ أَنَّهُمْ فیکُمْ شُرَکاءُ لَقَدْ تَقَطَّعَ بَیْنَکُمْ وَ ضَلَّ عَنْکُمْ ما کُنْتُمْ تَزْعُمُونَ
و (روز قیامت به آنها گفته مى شود:) همه شما تنها به سوى ما بازگشت نمودید، همان گونه که روز اوّل شما را آفریدیم; و آنچه را به شما بخشیده بودیم، پشت سر گذاردید! و
شفیعانى را که شریک در شفاعت خود مى پنداشتید، با شما نمى بینیم! پیوندهاى شمابریده شده است; و تمام آنچه را تکیه گاه خود تصور مى کردید، از شما دور و گم شده اند!
در «تفسیر مجمع البیان»، «تفسیر طبرى» و تفسیر «آلوسى» چنین نقل شده: یکى از مشرکان به نام «نضر بن حارث» گفت:
لات و عزّى (دو بت بزرگ و معروف عرب) در قیامت از من شفاعت خواهند کرد، آیه فوق نازل شد و به او و امثال او پاسخ گفت.(1)
* * *
1. «مجمع البیان»، ذیل آیه مورد بحث; «تفسیر تبیان»، ج 4، ص208; «جامع البیان» ابن جریر طبرى، ج 7، ص363.