أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ یُزَکُّونَ أَنْفُسَهُمْ بَلِ اللّهُ یُزَکِّی مَنْ یَشاءُ وَ لایُظْلَمُونَ فَتیلاً
اُنْظُرْ کَیْفَ یَفْتَرُونَ عَلَى اللّهِ الْکَذِبَ وَ کَفى بِهِ إِثْماً مُبیناً
آیا ندیدى کسانى را که خودستائى مى کنند؟! (این خودستائى ها، بى ارزش است;) بلکه خدا هر کس را بخواهد، ستایش مى کند; و کمترین ستمى به آنها نخواهد شد.
ببین چگونه بر خدا دروغ مى بندند! و همین گناه آشکار (براى مجازات آنان) کافى است.
در بسیارى از تفاسیر اسلامى در ذیل آیه چنین نقل شده: یهود و نصارى براى خود امتیازاتى قائل بودند و همان طور که در آیات قرآن نقل شده:
گاهى مى گفتند: «ما فرزندان خدائیم».(1)
و گاهى مى گفتند: «بهشت مخصوص ما است و غیر از ما، در آن راهى ندارد»(2)آیات فوق نازل شد و به این پندارهاى باطل پاسخ گفت.(3)
* * *
1. مائده، آیه 18.
2. بقره، آیه 111.
3. «بحارالانوار»، ج9، ص74; «تفسیرطبرى» و «مجمع البیان»،ذیل آیه; «تفسیرآلوسى»،ج5،ص54، ذیل آیه.