اللّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ کِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِیَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ إِلى ذِکْرِ اللّهِ ذلِکَ هُدَى اللّهِ یَهْدِی بِهِ مَنْ یَشاءُ وَ مَنْ یُضْلِلِ اللّهُ فَما لَهُ مِنْ هاد

خداوند بهترین سخن را نازل کرده، کتابى که آیاتش هماهنگ است; آیاتى مکرر دارد (با تکرارى شوق انگیز) که از شنیدن آیاتش لرزه بر اندام کسانى که از پروردگارشان مى ترسند مى افتد; سپس برون و درونشان نرم و متوجه ذکر خدا مى شود; این هدایت الهى است که هر کس را بخواهد با آن راهنمائى مى کند; و هر کس را خداوند گمراه سازد، راهنمائى براى او نخواهد بود!

بعضى از مفسران، از «عبداللّه بن مسعود» نقل کرده اند: روزى جمعى از صحابه پیامبر(صلى الله علیه وآله) که ملالت خاطرى پیدا کرده بودند، عرض کردند: اى رسول خدا! چه مى شد، حدیثى براى ما بیان مى کردى تا زنگار ملالت از دل هاى ما بزداید؟

در اینجا نخستین آیه از آیات فوق نازل شد و قرآن را به عنوان «احسن الحدیث» معرفى کرد.(1)

1. این شأن نزول با تعبیرات متفاوتى در «تفسیر کشّاف»،ج4، ص123،و «تفسیرقرطبى» و «آلوسى»  و «ابوالفتوح رازى» و غیر آن ذیل آیات مورد بحث آمده است.