وَ اصْبِرْ نَفْسَکَ مَعَ الَّذِینَ یَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِىِّ یُرِیدُونَ وَجْهَهُ وَ لاتَعْدُ عَیْناکَ عَنْهُمْ تُرِیدُ زِینَةَ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ لاتُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِکْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ کانَ أَمْرُهُ فُرُطاً
با کسانى باش که پروردگار خود را صبح و عصر مى خوانند، و تنها رضاى او رامى طلبند; و هرگز به خاطر زیورهاى دنیا، چشمان خود را از آنها برمگیر! و از کسانى که قلبشان را از یاد خود غافل ساختیم اطاعت مکن! همانها که از هواى نفس پیروى کردند، و کارهایشان افراطى است.
مفسران در شأن نزول آیه فوق، چنین نوشته اند: جمعى از ثروتمندان مستکبر، و اشراف از خود راضى عرب، به حضور پیامبر(صلى الله علیه وآله) رسیدند، و در حالى که اشاره به مردان با ایمانى همچون سلمان، ابوذر، صهیب، خباب و مانند آنها مى کردند گفتند:
اى محمّد اگر تو در صدر مجلس بنشینى، و این گونه افراد که بوى آنها مشام انسان را آزار مى دهد، و لباس هاى خشن و پشمینه در تن دارند، از خود دور سازى (مجلس تو مجلسى در خور اشراف و شخصیت ها! بشود) ما نزد تو خواهیم آمد، در مجلست خواهیم نشست و از سخنانت بهره مى گیریم ولى چه کنیم که با وجود این گروه، جاى ما نیست!
در این هنگام آیات فوق نازل شد و به پیامبر(صلى الله علیه وآله) دستور داد: هرگز تسلیم این سخنان فریبنده تو خالى نشود، و همواره در دوران زندگى با افراد با ایمان و پاکدلى چون سلمان ها و ابوذرها باشد، هر چند دستشان از ثروت دنیا تهى و لباسشان پشمینه است.
و به دنبال نزول آیات پیامبر(صلى الله علیه وآله) به جستجوى این گروه برخاست (گویا با شنیدن این سخن ناراحت شدند، به گوشه اى از مسجد رفتند و به عبادت پروردگار پرداختند).
سرانجام آنها را در آخر مسجد، در حالى که به ذکر خدا مشغول بودند، یافت، فرمود:
حمد خدا را که نمردم تا این که او چنین دستورى به من داد که: با امثال شما باشم، «آرى زندگى با شما، و مرگ هم با شما خوش است»! (مَعَکُمُ الْمَحْیا وَ مَعَکُمُ الْمَماتُ)!
* * *
