یَحْلِفُونَ بِاللّهِ لَکُمْ لِیُرْضُوکُمْ وَ اللّهُ وَ رَسُولُهُ أَحَقُّ أَنْ یُرْضُوهُ إِنْ کانُوا مُؤْمِنینَ
أَ لَمْ یَعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ یُحادِدِ اللّهَ وَ رَسُولَهُ فَأَنَّ لَهُ نارَ جَهَنَّمَ خالِداً فیها ذلِکَ الْخِزْیُ الْعَظیمُ
آنها براى شما به خدا سوگند یاد مى کنند، تا شما را راضى سازند; در حالى که شایسته تر این است که خدا و رسولش را راضى کنند، اگر ایمان دارند!
آیا نمى دانند هر کس با خدا و رسولش دشمنى کند، براى او آتش دوزخ است; جاودانه در آن مى ماند؟! این، همان رسوائى بزرگ است!
از گفتار بعضى از مفسران چنین استفاده مى شود: دو آیه فوق، مکمّل آیه گذشته است، و طبعاً در همان شأن نزول نازل شده، ولى جمعى دیگر از مفسران، شأن نزول دیگرى براى این دو آیه نقل کرده اند و آن این که:
هنگامى که در نکوهش تخلف کنندگان از غزوه «تبوک»، آیاتى نازل شد، یکى از منافقان گفت: به خدا سوگند این گروه، نیکان و اشراف ما هستند، اگر آنچه را «محمّد»(صلى الله علیه وآله) درباره آنها مى گوید، راست باشد، اینها از چهارپایان هم بدترند، یکى از مسلمانان، این سخن را شنید و گفت: به خدا آنچه او مى گوید، حق است، و تو از چهارپا بدترى!
این سخن به گوش پیامبر(صلى الله علیه وآله)رسید، به دنبال آن مرد منافق فرستاد و از او پرسید: چرا چنین گفتى؟
او سوگند یاد کرد، چنین سخنى نگفته است.
مرد مؤمنى که با او طرف بود و این سخن را به پیامبر(صلى الله علیه وآله)گزارش داده بود، گفت: خداوندا! خودت راستگو را تصدیق، و دروغگو را تکذیب فرما. آیات فوق نازل شد و وضع آنها را مشخص ساخت.
* * *
