مَنْ کانَ یَظُنُّ أَنْ لَنْ یَنْصُرَهُ اللّهُ فِی الدُّنْیا وَ الاْخِرَةِ فَلْیَمْدُدْ بِسَبَب إِلَى السَّماءِ ثُمَّ لْیَقْطَعْ فَلْیَنْظُرْ هَلْ یُذْهِبَنَّ کَیْدُهُ ما یَغِیظُ

هر کس گمان مى کند که خدا پیامبرش را در دنیا و آخرت یارى نخواهد کرد (هر کارى از دستش ساخته است بکند)، ریسمانى به سقف خانه خود بیاویزد، و خود را حلق آویز و نفس خود را قطع کند (و تا لبه پرتگاه مرگ پیش رود); ببیند آیا این کار خشم او را فرو مى نشاند؟!

بعضى از مفسران، در شأن نزول نخستین آیه از آیات فوق، چنین نقل کرده اند: گروهى از قبیله «بنى اسد» و «بنى غطفان» که با پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) پیمان بسته بودند، گفتند: ما مى ترسیم خدا سرانجام محمد(صلى الله علیه وآله) را یارى نکند و در نتیجه رابطه ما با هم پیمان هایمان از یهود قطع شود، و آنها به ما مواد غذائى ندهند، آیه فوق نازل شده، به آنها اخطار کرد و آنها را سخت مذمت نمود.

بعضى دیگر گفته اند: گروهى از مسلمانان به خاطر شدت غضب بر کفار، براى پیروزى پیغمبر(صلى الله علیه وآله) بیقرارى و بیتابى مى کردند، و مى گفتند:

چرا وعده خدا در این زمینه تحقق نمى یابد؟ آیه نازل شد و آنها را بر این بى صبرى ملامت کرد.(1)

* * *

1. «ابوالفتوح رازى»، و همچنین «تفسیر کبیر فخر رازى»، ج 23، ص15، ذیل آیات مورد بحث.