سوره فجر
یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ
ارْجِعِی إِلى رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً
فَادْخُلِی فِی عِبادِی
وَ ادْخُلِی جَنَّتِی
تو اى روح آرام یافته!
به سوى پروردگارت بازگرد در حالى هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود است.
پس در سلک بندگانم در آى.
و در بهشتم وارد شو!
در بعضى از تفاسیر آمده است: این آیات در مورد «حمزه سید الشهداء» نازل شده، ولى با توجه به این که این سوره «مکّى» است، این در حقیقت نوعى تطبیق است نه شأن نزول، همان گونه که درباره «امام حسین»(علیه السلام) نیز در آغاز سوره خواندیم.
جالب این که: در روایتى که «کافى» از امام صادق(علیه السلام) نقل کرده مى خوانیم: «یکى از یارانش پرسید: آیا ممکن است مؤمن از قبض روحش ناراضى باشد؟!
فرمود: نه به خدا سوگند، هنگامى که فرشته مرگ براى قبض روحش مى آید، اظهار ناراحتى مى کند، فرشته مرگ مى گوید: اى ولى خدا ناراحت نباش! سوگند به آن کس که محمّد(صلى الله علیه وآله) را مبعوث کرده، من بر تو از پدر مهربان ترم، درست چشم هایت را بگشا و ببین، او نگاه مى کند، رسول خدا(صلى الله علیه وآله)، امیر مؤمنان(علیه السلام)، فاطمه(علیها السلام) و حسن(علیه السلام) و حسین(علیه السلام) و امامان از ذریه او(علیهم السلام) را مى بیند، فرشته به او مى گوید: نگاه کن این رسول خدا و امیر مؤمنان و فاطمه و حسن و حسین و امامان(علیهم السلام) دوستان تواند.
او چشمانش را باز مى کند و نگاه مى کند، ناگهان گوینده اى از سوى پروردگار بزرگ ندا مى دهد: یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ: «اى کسى که به محمّد و خاندانش اطمینان داشتى»! به سوى پروردگارت بازگرد، در حالى که تو، به ولایت آنها راضى هستى، و او با ثوابش از تو خشنود است، داخل در میان بندگانم یعنى محمّد و اهل بیتش(علیهم السلام)شو، در بهشتم وارد شو، در این هنگام چیزى براى انسان محبوب تر از آن نیست که هر چه زودتر روحش از تن جدا شود و به این منادى بپیوندد»!
* * *
