لَنْ یَضُرُّوکُمْ إِلاّ أَذىً وَ إِنْ یُقاتِلُوکُمْ یُوَلُّوکُمُ الاَْدْبارَ ثُمَّ لایُنْصَرُونَ
ضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الذِّلَّةُ أَیْنَ ما ثُقِفُوا إِلاّ بِحَبْل مِنَ اللّهِ وَ حَبْل مِنَ النّاسِ وَ باؤُ بِغَضَب مِنَ اللّهِ وَ ضُرِبَتْ عَلَیْهِمُ الْمَسْکَنَةُ ذلِکَ بِأَنَّهُمْ کانُوایَکْفُرُونَ بِآیاتِ اللّهِ وَ یَقْتُلُونَ الاَْنْبِیاءَ بِغَیْرِ حَقّ ذلِکَ بِما عَصَوْا وَکانُوا یَعْتَدُونَ
اهل کتاب هرگز نمى توانند به شما زیان برسانند، جز آزارهاى مختصر; و اگر با شما پیکار کنند، به شما پشت خواهند کرد (و شکست خواهند خورد); سپس کسى آنها را یارى نمى کند.
هر کجا یافت شوند، مهر ذلت بر آنان خورده است; مگر با ارتباط به خدا، (و تجدید نظر در روش ناپسند خود) و (یا) با ارتباط به مردم (و وابستگى به این و آن); و به خشم خدا، گرفتار شده اند، و مهر بیچارگى بر آنها زده شده; چرا که آنها به آیات خدا، کفر مىورزیدند و پیامبران را به ناحق مى کشتند. اینها به خاطر آن است که گناه کردند; و (به حقوق دگران) تجاوز مى نمودند.
هنگامى که بعضى از بزرگان روشن ضمیر یهود، همچون «عبداللّه بن سلام» و یاران خود آئین پیشین را ترک گفته و به آئین اسلام گرویدند، جمعى از رؤساى یهود به نزد آنها آمده، زبان به سرزنش و ملامت آنان گشودند و حتى آنها را تهدید کردند که: چرا آئین پدران و نیاکان خود را ترک گفته و اسلام آورده اند؟
آیات فوق به عنوان دلدارى و بشارت به آنها و سایر مسلمانان نازل گردید.
* * *
