«تعزير» معنى وسيع و گسترده اى دارد و منحصر به مصداق خاصى مثل ضرب و تازيانه نيست و حاكم اسلامى از نظر انتخاب نوع تعزير محدوديّتى ندارد. ضرب به اشكال مختلف، حبس با كيفيّت و كميّت متفاوت، غرامت مالى، توبيخ و سرزنش كردن، تبعيد به نقطه ديگر، ممنوع الخروج كردن از كشور، منع از اشتغال به كسب، محروم كردن از بعضى مناصب، معرّفى مجرم به جامعه، محروم كردن از بعضى افتخارات و ... از ديگر مصاديق تعزير است كه حاكم اسلامی می تواند براي مجرم در نظر بگيرد.

گروهى از علماى اهل سنت كه در علم حديث تخصص دارند به تواتر احاديث در موضوع مهدويت تصريح نموده اند كه به عنوان نمونه به افراد زیر اشاره می شود: ابن قيم جوزيه در المنار المنيف في الصحيح و الضعيف، جلال الدين سيوطى در الحاوي للفتاوي، ابن حجر هيتمى در الصواعق المحرقة، تفتازانى در شرح المقاصد في علم الكلام، شيخ ناصر الدين البانى، قاضى شوكانى و ... .

بیشتر علماى معروف اهل سنت مانند: محمد بن اسحاق، ابوداوود طیالسى، ابن سعد، ابن ابى شیبه، احمد بن نبل، بخارى، مسلم، ابن ماجه، ابن حبان، ترمذى، ابوبکر بزار، نسائى، ابویعلى موصلى، طبرانى، خطیب بغدادى، ابن مغازلى شافعى، بغوى، ابن عساکر، خوارزمى، فخر رازى، مبارک بن اثیر، ابوالحسن ابن اثیر، ابن طلحه قرشى، سبط بن جوزى، نووى، ابن قیم جوزیّه، یافعى، ابن کثیر دمشقى، خطیب تبریزى، ابن صباغ مالکى، دیار بکرى، متقى هندى، احمد بن زینى دحلان، محبّ الدین طبرى و دیگران حدیث منزلت را نقل کرده اند.

بخارى و مسلم از مروان بن حکم نقل مى کند: در بین راه مکّه و مدینه شنیدم که عثمان از متعه حجّ و از جمع بین عمره و حجّ نهى مى کرد، چون على این را دید با صداى بلند براى حجّ و عمره تلبیه گفت و فرمود: «من سنّت رسول خدا(ص) را به خاطر گفته هیچ یک از مردم ترک نمى کنم». ابن قیم مى نویسد: عثمان رأى و نظر خود را در این مسأله از عمر گرفته است. ابن عباس می گوید: عمر مى گفت: بخدا قسم من شما را از متعه حج نهى مى کنم در حالیکه این حکم در کتاب خدا وجود دارد و پیامبر خدا آن را انجام مى داد.

عدّه‏ اى از مشهورترین مشاهیر اهل تسنّن در قرن ‏هاى مختلف حدیث منزلت را روایت کرده ‏اند، مثل: محمّد بن اسحاق، مسلم نیشابورى، ابوبکر خطیب بغدادى، ابن قیم، ابن کثیر، ابن حجر عسقلانى، سیوطی، ابن حجر مکی، متقی هندی و... .

ابن قیم در سال 691 ه.ق متولد شده و در سال 712 ه.ق با ابن تیمیه ارتباط پیدا کرده و از شاگردان مهمّ ابن تیمیه می باشد. او افکار و عقاید استادش را در قالب برهان و استدلال درآورد و علم ابن تیمیه را منتشر ساخت. ابن قیّم همراه ابن تیمیه به جهت اعتقاداتش زندانى شد ولى بعد از مرگ استادش آزاد شد.

محمد بن عبدالوهاب، در سال1115هجری در حجاز به دنیا آمد و در سال 1207 مرد. پدرش قاضی حنبلی شهر بود. او از کودکی به مطالعه آثار این تیمیه و ابن قیم علاقه داشت و افکار آن ها خمیرمایه ذهنی او را تشکیل داد. او سفرهای زیادی داشت و بعد از بازگشت از این سفرها، دعوت خود را آغاز کرد. او پس از اخراج و تبعید از چند شهر، سرانجام به «درعیه» رفت و با حاکم آنجا هم پیمان شد. آن ها به شهرهای مختلف عربستان حمله کردند و دست به کشتار و تاراج زدند. محمد بن عبدالوهاب بهره کمى از سواد و علوم اسلامى داشت.