آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

ابن قیم در سال 691 ه.ق متولد شده و در سال 712 ه.ق با ابن تیمیه ارتباط پیدا کرده و از شاگردان مهمّ ابن تیمیه می باشد. او افکار و عقاید استادش را در قالب برهان و استدلال درآورد و علم ابن تیمیه را منتشر ساخت. ابن قیّم همراه ابن تیمیه به جهت اعتقاداتش زندانى شد ولى بعد از مرگ استادش آزاد شد.

یکى از شاگردان مهمّ ابن تیمیه که به عنوان مروّج افکار او مطرح است، ابوعبدالله محمّد بن ابوبکر بن ایّوب بن سعد بن حریز، زرعى، دمشقى، حنبلى، معروف به ابن قیّم جوزیه مى باشد.
جوزیه مدرسه اى بود که محیى الدین بن حافظ ابوالفرج عبدالرحمن بن على بن محمّد بکرى حنبلى آن را در بازار قمح دمشق ساخته بود. و از آنجا که پدرش قیّم و سرپرست این مدرسه بود، لذا او را ابن قیّم جوزیه نامیدند.
او در سال 691 ه .ق متولد شد و در سال 712 ه .ق با ابن تیمیه ارتباط پیدا کرد و ملازم مجلس درس او شد. و فقه را نزد او آموخت و از او اخذ علم کرد ولى در تمام مسائل مقلّد کورکورانه او بود. لذا مذهب ابن تیمیه را یارى کرده و افکارش را در کتاب هایش تأیید نمود، اضافه بر آن سعى کرد تا افکار و عقاید استادش را در قالب برهان و استدلال درآورد.
لذا در عصر شیخ و استادش، ابن تیمیه از عقاید باطلش توبه داده شد، او به جهت اعتقاداتش سه بار به زندان رفت، ولى بعد از مرگ استادش رها شد. خصوصاً به جهت این که همانند استادش حرکت به جهت زیارت ابراهیم خلیل(علیه السلام)را تحریم و منع نمود.
عبدالله هروى حبشى از ذهبى نقل کرده که گفت: «... و قد حبس مدة؛ لانکاره شدّ الرحال لزیارة قبرالخلیل ابراهیم(علیه السلام) »(1)؛ (...او در مدتى به جهت انکار بار بستن به جهت زیارت قبر خلیل الرحمن محبوس شد).
او نیز از ابن حجر در «الدرر الکامنة» نقل مى کند که گفت: «غلب علیه حبّ ابن تیمیة حتى کان لایخرج عن شیىء من اقواله، بل ینتصر له فی جمیع ذلک، وهو الّذی هذّب کتبه ونشر علمه. واعتقل مع ابن تیمیة بعد ان أهین وطیف به على جمل مضروباً بالدرّة، فلمّا مات أخرج عنه...»(2)؛ (محبّت ابن تیمیه بر او غلبه کرد به حدّى که از هیچ یک از اقوال او نمى گذشت و مخالفت نمى نمود، بلکه در تمام موارد او را یارى مى کرد. و او کسى بود که کتاب هاى ابن تیمیه را تهذیب کرده و علم او را منتشر مى ساخت. ابن قیّم با ابن تیمیه زندانى شد، بعد از آن که مورد اهانت قرار گرفت، او را سوار بر شترى کردند و در حالى که تازیانه مى زدند دور گرداندند. و چون ابن تیمیه مرد او را رها کردند...).(3)