اولا حکم بیان شده فقط مخصوص به زنانی است که در قبال وظایف زناشویی خود کوتاهی و از تمکین به آن سرکشی و طغیان می کنند و شامل تمامی زنان نمی گردد. ثانیا جواز چنین برخوردی با زن بعد از آن است که ابتدا مرد همسرش را موعظه کند و در مرحله دوم از او دوری کند. بنابراین اگر زن در یکی از همان دو مرحله اول از سرکشی خود دست بردارد، همسرش حق تعدی و دست درازی به او را ندارد. ثالثا جواز چنین برخوردی بنابر برخی روایات و سخنان فقها باید بسیار ملایم باشد؛ یعنی اگر موجب کبودی یا آسیب شود، زن حق قصاص دارد. رابعا توسل به خشونت و زور برای اجبار شخص به انجام وظایفش در همه نظام های حقوقی دنیا امری مشروع است. خامسا مردان نیز اگر از ادای وظایف خود در قبال همسران خویش کوتاهی کنند، زنان حق دارند با توسل به زور - که معمولا به خاطر ضعف آنها با مراجعه به حاکم شرع اعمال می شود - آنها را مجبور به ادای مسئولیت‌های شان بکنند و تبعیضی در این بین علیه زنان وجود ندارد.

در اسلام توصیه های بسیاری نسبت به زنان شده است. لذا امام رضا(ع) در مهربانی به دختران می فرماید: «خداوند به دختران مهربان تر از پسران است». همچنین پیامبر(ص) در تقدیم حق مادر می فرماید: «در نماز مستحبی، اگر مادرت تو را صدا زد نمازت را قطع کن، اما اگر پدرت... نمازت را قطع مکن». سپس با دعوت به مدارا می فرماید: «هر کس بر اخلاق بد زنی صبر کند، خدا او را ثواب شاکران خواهد داد». و امام صادق(ع) درباره محبت به زنان می فرماید: «بنده هر قدر که محبتش نسبت به زنانش بیشتر باشد فضیلتش در ایمان بیشتر است» و...

اسلام دین محبت، مهربانی و عطوفت است؛ تا آنجا که توصیه می کند اگر مشرکان و کفار سر دشمنی و عناد با اسلام و مسلمانان را ندارند، با آنان به نرمی رفتار شود تا در سایه این عطوفت و مهربانی، به اسلام متمایل شوند. قرآن در این باره می فرماید: «خدا شما را از نیکی کردن و رعایت عدالت با کسانی که در دین با شما کارزار نکرده اند و شما را از خانه هایتان بیرون نراندند، باز نمی دارد».

گاهی سؤال می شود که چرا در صورتی که مادری فرزند خود را به قتل برساند؛ «قصاص» می شود، اما اگر پدری فرزند خود را بکشد، «قصاص» نمی شود؟ در پاسخ گفته می شود مادر مظهر عطوفت و مهربانی است، به گونه ای که حاضر است جان خود را فدای فرزند خود کند. حال اگر مادری فرزند خود را به قتل برساند، در واقع چنان قساوتی پیدا کرده که به فرزند خود هم رحم نمی کند، لذا وجود او برای جامعه و خانواده خطرناک است و باید «قصاص» شود. از سویی پدر محور قدرت اقتصادی خانواده است و در صورت «قصاص»، نظام اقتصادی خانواده بر هم می خورد.

خداوند در تقسیم وظایف زنان و مردان، زن را امر به زادن و تربیت فرزند کرده است. از این رو برای تحمل بارداری و وضع حمل، و در تربیت و تغذیه کودک به وی شکیبایی، مهربانی و عاطفه، و مدارا با فرزند را عطا کرده است. لذا زنان در انجام این وظایف، احساس خستگی نمی کنند. از سویی خداوند مرد را مکلّف به حمایت از خانواده ای کرده که در آن کودکان در سایه مادرشان زندگی می کنند. به همین دلیل، خداوند به مرد عقل و توانایی های بیشتری عطا کرده، تا با دوراندیشی و قدرت عضلانی و غیرتش، از کیان خانواده حمایت کند.

 زن و مرد در یک سری سطوح تفاوت ها و اختلاف هایی با یکدیگر دارند. مانند: 1- مردان به جهت وظایفی که بر دوش دارند، در تشخیص خیر و شر و نفع و ضرر بر زنان برتری دارند. 2- مردان بواسطه دوراندیشی، از توانایی عقلی خود بهتر استفاده می کنند اما زنان فطرتا عاطفی بوده و جای به کار گیری عقل، گریه می کنند. لذا خداوند عاطفه زن را بر عقلش فزونی بخشیده است. 3-  روان شناسان روحیه مرد را «عمل گرا» و فعال دانسته، اما روحیه زن را «انفعالی» و تاثیر پذیر می دانند. 4- زن بیشتر از مرد به حفظ ظواهر توجه دارد. و... .

خداوند در آیه 29 سوره فتح، اوصافی را برای یاران پیامبر(ص) برمی شمارد که این اوصاف در تورات و انجیل آمده است. مانند: سر سختی در برابر کفّار و مهربانی در میان خود، پیوسته در حال رکوع  و سجود بودن، همواره فضل و رضاى خدا را طلب کردن، داشتن اثر سجده در پیشانی، و... .

حضرت ابراهیم(ع) با فرشتگان مأمور به عذاب قوم لوط به مجادله پرداخت و آنها را از این کار نهى کرد. علّت این کار طبق  آیه 75 سوره هود بردباری، مهربانی، متوکّل و تواب بودن ایشان بود. ذکر این صفات به خوبى نشان مى دهد که مجادله او مجادله ممدوحى بوده و این به خاطر آن است که براى «ابراهیم» روشن نبود فرمان عذاب به طور قطع از ناحیه خداوند صادر شده؛ بلکه احتمال مى داد روزنه امیدى براى نجات آنها باقى باشد و لذا با احتمال بیدار شدن دوباره آنها، ایشان را شفاعت نمود.

«رَوح» (بر وزن لوح) به معناى نسيم خنك و همچنين مهربانى و رحمت آمده، و «رائحه» به معناى بو و «مروحه» به معناى بادزن همه از اين ريشه است. رَوح و رُوح در اصل به یک معنی است سپس رَوح به معنی رحمت آمده است؛ بخاطر اينكه هميشه به هنگام گشايش مشكلات، روح و جان تازه‏ اى به انسان دست مى‏ دهد.