آیات 29 تا 32 سوره «طه» از قول حضرت موسى(ع) می گوید: «خداوندا وزيرى از خاندانم براى من قرار ده، برادرم هارون را، با او پشتم را محكم كن و او را در كارم شريك ساز». در ذيل اين آيات روايات متعددى در منابع معروف اهل سنت ديده مى شود كه حكايت از اين دارد كه پيامبر(ص) براى پيشبرد اهداف رسالتش همين خواسته را از خداوند تقاضا كرد. با اين تفاوت كه به جاى نام هارون نام على(ع) را گذاشت.

بر اساس قرآن، اولیاى خدا دو گونه اند: ولىّ آشکار که مردم او را مى شناسند، و ولىّ پنهان از چشم مردم، که کسى او را نمى شناسد، هر چند در میان مردم به سر مى برد و احوال و اخبار مردم را مى داند. در سوره کهف، از هر دو گونه اولیاى خدا یاد شده است یکى حضرت موسى و دیگرى همسفر او، و امام مهدی(ع) همچون آن همسفر موسى، ولىّ ناشناخته الهى در نظر مردم است، که در روایات به خورشید پشت ابر تشبیه شده است.

حضرت موسى(ع) دادگاهى تشکیل داد و سه دستور درباره سامری و گوساله اش داد: نخست این که باید از میان مردم دور شود و با کسى تماس نگیرد. دستور و مجازات دوم سامرى این بود که: موسى(ع) کیفر او را در قیامت به او گوشزد کرد. سومین دستور این بود که: موسى(ع) به سامرى گفت: به این معبودت (گوساله) که پیوسته او را عبادت مى کردى، نگاه کن و ببین ما آن را مى سوزانیم و سپس ذرات آن را به دریا مى پاشیم، تا براى همیشه محو و نابود گردد.

آنچه از موسى(ع) سر زد، ترک اولائى بیش نبود، او با این عملش خود را به زحمت انداخت، چرا که قتل یک قبطى، به وسیله موسى(ع)، چیزى نبود که فرعونیان، به آسانى از آن بگذرند، و مى دانیم ترک اولى، به معنى کارى است که ذاتاً حرام نیست، بلکه موجب مى شود که کار خوب ترى ترک گردد، بى آنکه عمل خلافى انجام شده باشد.

دستگاه فرعون، برنامه وسیعى براى کشتن «نوزادان پسر» از بنى اسرائیل تربیت داده بود. مادر موسی(ع) به واسطه الهام الهی موسی را درون صندوقی به نیل سپرد. صندوق مقابل کاخ فرعون رسید. خادمان کاخ صندوق را گرفتند، وقتی در آن را گشودند محبت او در قلب آسیه و فرعون رخنه کرد. فرعون به تحریک درباریان خواست کودک را بکشد امّا : «همسر فرعون گفت: این نور چشم من و تو است، او را نکشید، شاید براى ما مفید باشد، یا او را به عنوان پسر انتخاب کنیم».

شیعه امامیه و معتزله با دلایل عقلی و نقلی معتقد به نفی رویت خداوند هستند. دلیل عقلى: دیدن با چشم تنها وقتی است که شىء مرئى در جهت و مکان خاصى مقابل بیننده قرار گیرد، و حال آن که این مسأله در مورد خداوند متعال محال است. دلیل نقلى: خداوند در قرآن مى فرماید: «او را هیچ چشمى درک نمى کند و حال آن که او بینندگان را مشاهده مى کند». «حضرت موسى(ع) عرض کرد: خدایا! خودت را بر من بنمایان که تو را ببینم؛ خداوند در پاسخ فرمود: مرا تا ابد نخواهى دید». و آیات و روایات دیگر.